My life in Christ. Today... Every day and forever! ... ❤️

 "Wat je zegt dat ben je zelf"... Een machteloze kreet van bijvoorbeeld het kind dat wordt gepest. Wordt  als volwassene je "zon" door anderen verduisterd dan kan en mag je het niet meer bij een machteloze uitroep laten! Laat ik het deze morgen zo zeggen : Zij die het Wezen, het Ik van een ander proberen te verduisteren staan zèlf in de duisternis. Een mens die zelf in het licht is, het licht niet schuwt kàn alleen maar anderen ook in het licht, "in het zonnetje zetten", "in het zonnetje willen zetten".  Zij die zich bewust of onbewust, gewild of ongewild mee laten trekken door deze duistere figuren het duister in, treft eenzelfde lot.  Dat is pas angstaanjagend...  "De oorlog tegen het Ik". 

Het "verharden van het hart" is niets anders dan de stem van het geweten het zwijgen opleggen..  De drie Koningen/ Wijzen  op het  "goede paard  gewed".  Het gaat om het bewùst maken van keuzes.  *** Er zijn "crisismomenten" in ieder leven waarop je opnieuw héél bewust de keuze moet maken tussen "hardheid" of blijvend vertrouwen in   " de zachte krachten",   in : De kracht van de Geest.  *** Welke keuze ik ook maak het mag nóóit uit "lafheid" zijn.  *** Was het ook niet Gandhi die zei dat wanneer ik uit lafheid niet naar de wapens grijp het beter is dan maar wél "de wapens op te pakken"?   

  Juist toch in deze dagen waarin de wereld nog weer een verdere duw de chaos in krijgt is het hartverscheurend wanneer je beseft dat "gouden" mensen uitgeschakeld worden. Mensen die de moed hebben het gedrag van de leiders niet goed te keuren maar protesteren. Zelfs een vlag van een land dat aangevallen wordt met een tekst tegen oorlog thuis achter je raam opgehangen wordt ogenblikkelijk afgestraft. Werkelijk de wereld op z'n kop. Zonder een directe link te leggen tussen het één en ander moet ik toch weer denken aan waar ik gisteren over schreef : de mensen die door een ander "een bel aan de nek" gehangen krijgen.  Wanneer je hierover nadenkt en beseft dat het vaak is om eigen overtredingen te verhullen dan is dat zo ziekmakend. Zo onverteerbaar. De mens met "de bel om de nek" die in een isolement gedrongen is kan jarenlang vertwijfeld zich afvragen wat eraan de hand is.  Wanneer bekend is wie de bel heeft omgehangen en hij probeert daar antwoorden

  Ex Deo Nascimur - Uit God zijn wij geboren.  Overweging in de vastentijd .  Bez- in -ing, In- keer in déze Liefde  "God is liefde".  Wanneer ik "uit God geboren" ben is "mijn wezen" liefde. (Daniele Crespi_1625)  "Karwoche": In Christus sterven  wij (ICM) "De liefde sterft in de Liefde" - zoals de tarwekorrel sterft in de aarde.  "Sterven in (de) Liefde". Pasen : In de Geest "herleven" wij- PSSR. Mijn wezen verbindt zich actief met de Geest - Opstanding, Pasen 

 Licht zonder liefde is niet heel slim. Bij God een onmogelijkheid. Maar bij ons mensen is het mogelijk en daardoor gevaarlijk. Stel een Rudolf Steiner voor zonder de liefde. Hij zou een gevaarlijke persoon zijn geworden. Een groot "dwaallicht".  Kijk naar sommige mensen die "verlicht" zeggen te zijn. Laten ze iets méér "weten" dan de gemiddelde mens, zonder de liefde wandelen ook zij in het duister en zijn eerder misleiders. Het geheim van ècht "grote" mensen is dat zij in zich dragen : Licht èn Liefde. En heel logisch is dat degene die "In de Liefde blijft" een "Lichtdrager" is. Licht zonder liefde is egoïsme. Ik "zet mijzelf in het zonnetje". Op alle mogelijke en onmogelijke manieren. 

  (Boek Genesis 3) God is liefde. Liefde maakt niet blind.... Blijkbaar.... Toch? God als "blindeman" is toch een onmogelijkheid. Licht is Liefde. Maar evenzo is Liefde Licht. God is Licht èn Liefde.  De dingen worden door het Licht ààn het Licht gebracht. Zo zou ik kunnen denken. Spannend. God is ook barmhartig. Hij richt niet onbarmhartig een felle "schijnwerper" op ons. (Wij mensen zijn daar over het algemeen veel beter in!)   Misschien is dàt ook een reden waarom Hij na het "eten van de appel" Adam riep . Hij richtte niet een onbarmhartig fel licht op het paar. Hij toonde zichzelf niet in "Zijn volle glorie". Dat was verpletterend geweest voor "de zondaars".  Avond .  God riep. Hij wist precies waar ze zaten maar gaf ze zo ook de gelegenheid "hun schaamte te bedekken"... Zo goed en zo kwaad als dat ging. Liefde maakt zichtbaar. Uit liefde kan het licht zichzelf "dimmen"... Een soort "dimlicht"...Maar

  Wanneer God liefde is en ik zou zeggen dat ik ben in de liefde... Dat is adembenemend. God "groter dan het heelal". De liefde is  dus "groter dan het heelal". Hoe kan het dan toch dat er mensen, dat er kerken zijn die God, dus de liefde in hun kerk, in hun gemeenschap willen "opsluiten". Het is wanneer je dit doordenkt maar ook doorleeft, doorvoelt een onmogelijkheid te spreken over "de ene ware kerk". Wij hebben God in ons "potje" (de Kerk). Waar ik eerder over schreef : Woorden kunnen nóóit God "bevatten/omvatten". Ook de woorden van Heiligen, van de dogma's niet. God willen vangen in woorden is "de dood in de pot". Woorden die wij kunnen proberen door ons heen weer tot leven te brengen... In ieder geval daar in onszelf, in de ziel een begin mee te maken.  Ik denk dat Christus ons daarin is voorgegaan. "Ik en de Vader zijn één". Dat was geen theorie, geen definitie, geen dogma. Dat was leven!!! Dat

  Een mens... kan maar beter een 🎶🎶🎶 lager zingen.  (Jan van Luyken)   *** "Zwart op wit"... was dat niet zo'n poedertje dat je als kind voor misschien 10 cent kocht? Je kon er iets van in de palm van je hand leggen en het oplikken. Maar je kon ook aan het zakje sabbelen... En hier kom ik nu op nadat ik de Legenda Aurea (Jacobus de Voragine) gelezen heb over de moord op de onschuldige kinderen. Blijkbaar was ik daar rond de kersttijd blijven steken. Soms is het goed dingen "buiten het seizoen" te lezen om het maar zo te zeggen. Net zo als een terugblikken (veel) later op wat eerder gebeurd is heel heilzaam kan zijn. Door de "afstand" die er is. Afstand in tijd en daardoor vaak ook vrij(er) van emoties die toen de blik vertroebelden. Het verhaal is fascinerend zoals hier beschreven wordt in de Legende Aurea. Een fel gevecht tussen de machten van de duisternis en de macht(en) van het Licht. Het licht lijkt te verliezen. Letterlijk zwart (boven)op wit.

  Wat liefde is, wat haat is kan je denk ik niet zomaar zeggen. Het kan alleen maar omschreven worden. Net als een geur of een kleur.... Geuren en kleuren geven mij een ervaring. De geur van spruitjes roept herinneringen op. Groen had ik eerder een hekel aan. Niet het groen van de bomen. Maar het groen "gevangen" in bijvoorbeeld kleding. Zo kan ik niet "in geuren en kleuren" vertellen wat liefde is, wie of wat God is. En eerlijk gezegd kan ik het niet eens over mijzelf. Hooguit kan ik het omschrijven.  Ik kan het hebben over daden van liefde èn het tegenovergestelde daarvan. Maar nóóit kan het zijn: God= of liefde= Wel kan ik heel nauwkeurig aanvoelen waar God niet is, waar liefde niet is.  "God is liefde, wie in de liefde blijft blijft in God en God in hem".  Alleen doorheen mijzelf kan ik tonen of ik in God ben of niet. Het is toch wat merkwaardig wanneer je zomaar plompverloren zegt "Ik ben in God". Ik zie de ànder mij al aankijken met iets va

 Nóg slechter kan het mij gaan wanneer ik voor een ànder ga invullen. Zo van: "Wat wil ie, wat mot dat"? Of: "Hij/zij zal wel...." Wie kent dit "malen" in de kop niet hè!  Maar ik heb wel geleerd juist hierdoor dat ik niet de ànder zie zoals die is maar mijn eigen wantrouwen, achterdocht, angst, onzekerheid. Of : niets anders dan mijn eigen negatieve zelfbeeld.  🤨 Dit alles speelt zich af in mijn hoofd. Het Hart spreekt een "andere taal" tenzij het werkelijk vervuld is van haat. 

 Wanneer ik leef vanuit mijn hoofd dan ben ik iemand die wikt en weegt. De voor-én nadelen van bijvoorbeeld een handeling. "Zal ik dit dàn... Doe ik dàt dan....".  *** Het is niet in de eerste plaats de overweging van : "Dit is nù nodig, dit wordt nù van mij gevraagd" enzovoort. Zùlk een overweging leeft in het hart. *** Maar bij "wikken en wegen":  In het beste geval is daar nog ergens aan het eind een opflakkeren van dit vlammetje "dit wordt gevraagd", maar meestal dooft het of wordt willens en wetens gedoofd. Te lastig. *** Het denken lijkt houvast te bieden. De misrekening is dat ik me dat kan inbeelden omdat het een soort "mechaniek" in ons is. Als een klok draait het 24 uur in het rond en begint dan weer bij 0.00...Oud en vertrouwt. Ik weet precies "hoe laat het is"... over een uur of morgen op dezelfde tijd. Dàt is vaak ons houvast, onze "zekerheid". *** Wat we vergeten zijn de wisselende omstandigheden. Net a

  Ons "gezin" - - - "Wakkere" Broeders en Zusters...  😉 In het Onze Vader vragen we ook dat we niet "in verzoeking geleid" mogen worden. Een bede om bewustzijn waardoor ik in staat raak te onderscheiden.... Het gaat niet of zeker niet alleen om het "niet- zondigen" in de tot nu gebruikelijke betekenis. Daaruit kan een krampachtige houding voortkomen maar netzo goed hoogmoed en trots......wanneer we denken dat het ons is gelukt een keertje niet te "zondigen". We zeggen vroom dat het genade was maar kloppen ons op de borst misschien wel omdat we dachten of zeker wilden uitstralen naar onze misschien wel minder gelukkige medemens dat God met ons is. "Dat kan jij ook", zeggen we vriendelijk tegen de verslaafde.... "Als je maar net zo je best doet als ik altijd doe"🙄.    Misschien ontwaakt op zo'n moment inderdaad de verslaafde en de met "genade-vervulde" mens slaapwandelt verder. Zelfgenoegzaam en blijmoe

  Dit betekent toch niets anders dan dat het aan mij is of ik in het Licht ben of in de duisternis (blijf). Kies ik de dood of het Leven?  Zo eenvoudig is dat? Zijn in de duisternis  is niet een noodlot dat mij (ongewild) treft. Het is het gevolg van een eigen besluit. *  Zo kan ik ook ieder moment besluiten  het Licht weer te zoeken, terug te keren, me be-keren, mij omkeren...  ***

 

 Nogmaals 🙏

 Eerder schreef ik over de innerlijke houding van verzet, het niet-willen. Nu nog wat verder uitwerken misschien. Ik heb niet nagelezen wat ik schreef.  Wanneer er het bewust  niet-willen is ontstaat een leegte. Het niet - willen in de zin van verzet. Een verzet tegen een rot ziekte, of een onmogelijke situatie waarin ik verkeer. *** Natuurlijk vraagt niemand om ziekte of ellende. Maar dat is iets anders dan het niet-willen als verzet tegen wat is. In feite is dit "niet-willen" ook een "willen". Ik wil iets ànders dan wat nù op mijn bordje ligt. Dus kieper ik het bordje om en zie leeg is mijn bord. Maar ook "vies". Sporen van wat er eerder was zijn achtergebleven. Dit lijkt op het gedrag van het kind dat niet van spinazie houdt. Het duwt het bordje weg niet beseffend dat het dan nóóit als een Popeye zal kunnen zijn!  *** Het niet-willen als verzet werkt averechts. Ik ontneem mijzelf iets wat mij verder zou kunnen helpen wanneer ik ermee leer "dealen&

  Eerder schreef ik vandaag over dogma's. Dat woorden de Geest, het leven kunnen doden. Dat zelfs de Goddelijke Liturgie méér is dan wat we horen en zien. En de Iconen niet een beeltenis op een plank maar... Toch misschien nog twee voorbeelden.  Het Iconen vereren moest ik leren. Een "plankje kussen" ... Nu ja. Ik leerde het niet door mijzelf te hersenspoelen of mijzelf geweld aan te doen. Maar het was de Moeder Overste.  Dat ik gedoopt zou worden in de Orthodoxe Kerk stond al wel vast. Dat betekende dat ik me toch een beetje "orthodox" moest leren gedragen 😏. Nee, niet gelijk als een Heilige. Dat was voor na de doop.... Dacht ik.  Zij zag blijkbaar dat ik de Iconen niet vereerde. En onverwacht sprak ze me daarop aan in de Kapel staande voor een Icoon van de Moeder Gods.  Ze zei ongeveer het volgende : "Als je Orthodox wilt worden zul je je ook aan de Tradities van de Kerk moeten houden. Het iconen vereren hoort daarbij". Ik knikte alleen

  Het "ruime sop kiezen"   of "de hakken in het zand zetten" ?  In mijn "Orthodoxe tijd" heb ik geen moeite gehad met de zg. dogma's. Misschien kon ik door mijn toen antroposofisch verleden 😉, ze in mijzelf bewegen. Net als ik in deze tijd leerde de Ikonen niet als "houten planken" te beleven. Ik léérde voorbij de plank zien en ik kon doorheen de dogma's een grotere werkelijkheid ervaren. Dat deed niet de plank, dat deed niet het dogma. Het was de beweging in mijzelf. Iets als : het sop is altijd ruimer, ik "koos het ruime sop" (ging vanzelf).  Waar de dogma's over spreken is iets als een afbeelding op de plank, de Icoon. Men heeft getracht in woorden te vatten wat niet in woorden te vatten is. Hetzelfde wat de Icoon doet. De afbeelding is in feite altijd "onder de maat". Daarmee zeg ik niets tegen de dogma's, niets tegen de Heilige Vaders van de grote oecumenische concilies, niets tegen de Iconen, niets tegen

 

  Ben ik betrouwbaar of niet? En wat zijn de grote en de kleine zaken? En wat betekent het wanneer ik een belangrijk werk verricht als onbetrouwbaar mens. Is mijn onbetrouwbaarheid elders van invloed op dat "gewichtige" werk? Ben ik me hiervan bewust en ga ik gewoon door op de ingeslagen weg dan roep ik over mijzelf een oordeel af. Ben ik een eerlijk,  oprecht, integer mens, een mens uit één stuk dan is ieder werk gezegend. Groot of klein. Dat onderscheid maakt de integere mens niet eens. Hoe kan ik bidden om vrede voor de wereld terwijl ik mijn naaste een trap geef, verraad, in de steek laat. Hoe dùrf ik??  Gaan deze gedachten niet door ons heen in deze tijd? Of leggen we nog steeds de stem van het geweten het zwijgen op? Misschien denkend dat het alleen "mij" aangaat?? Wàt moet er nog gebeuren tot we in staat zijn af te dalen van onze "troon"?? Is er überhaupt nog tijd? Het is hartverscheurend te zien hoe we het boze vrij spel geven. Onze "troon&qu

  Een frisse wind 😊 Naima Charkaoui.   Voor wie misschien bij voorbaat al dreigt af te haken.  🙏 Ja, het gaat over onze medemensen in nood. Maar tegelijkertijd natuurlijk over onszelf. Hoe kan het ànders. Dus.... niet over politiek maar heel gewoon over medemenselijkheid. Of over onmenselijkheid.  Het opengrenzenmanifest slechts €15,-!  (Het artikel hierover te vinden in "Wordt vervolgd" van Amnesty International)

Brood  van stenen maken wilde Hij ook al niet!  🤔 (Mattheüsevangelie 4) (Wordt vervolgd)  

  Heimwee.   

 

 Zojuist las ik een uitspraak van een orthodoxe Vader en dat gaat als volgt :  " Verneder jezelf en alles zal tot rust komen". Zo Vadertje, denk ik dan maar met alle respect hoor mijn ervaring is een bijna tegenovergestelde. Ten eerste is het niet nodig mijzelf te vernederen. Anderen zijn daar veel beter in en dat heeft grote voordelen en wie heeft leren incasseren krijgt de rust als toegift!  Mijzelf vernederen gaat richting masochisme. Een gruwel voor de Heer. Mijzelf vernederen kan al heel snel iets oproepen van : "Zie mij eens". Vaak heel subtiel maar wanneer je antennes juist gericht zijn... Oei oei. En dat is weer een slag in het gezicht van Christus. Niet van mijn medemens bij wie ik stiekempjes "verering" zoek en wie weet heel even krijg. Maar àlles gaat voorbij.  Nee, mijzelf (willen) vernederen is om problemen vragen. Het heeft ook iets van de oude zelfkastijding. Jezelf letterlijk kapot slaan en dan vervolgens de wonden proberen te helen. En som

 "Wie zijn ziel wil behouden zal haar verliezen". (Mattheüsevangelie 16) Wat ik heb zien gebeuren vroeger en nu is dat zij die "de ziel willen behouden" heel gemakkelijk "ingepakt" worden door middel van manipulatie, leugens, afgedwongen beloftes die men dan denkt te moeten nakomen. Men behoudt niet de ziel maar verkocht z'n ziel aan de duivel!!  Een duivels dilemma...Letterlijk!!   Totdat de mens het "licht zag". Het Licht in de duisternis. Zij die "de ziel willen behouden" zijn vaak de wat angstige mensen. Angst voor het boze meestal. Angst is nóóit een goede raadgever. Door "de ziel te willen behouden" wordt men juist uiterst kwetsbaar. Ferm èn moedig de stem van mijn geweten volgen en niet "de stem van de vreemde", die stem die ik niet ken en waarvan niet duidelijk is wààr het naartoe voert. Deze "vreemde stem" isoleert me van de ware Herder. En zie ik ben een vogeltje voor de kat. Een duivels spel

  De gezonde kloof!!  ❤  Mijn vader was iemand die altijd angst had "teveel" te vragen, maakte nooit duidelijk wat hij eigenlijk zèlf wilde, waar hij ècht behoefte aan had. Op de keren na dat hij "uitbarstte" omdat de druk te groot werd droop hij af als een hond met de staart tussen de benen. En op deze manier was hij "een  vogeltje voor de kat".  Er waren er die zeiden dat hij altijd zo "bescheiden" was. Later kreeg ik te horen dat ik wat dit betreft op mijn vader leek. Dat was wel zo. Tot afgelopen zaterdag.  Met een gezonde bescheidenheid heeft dit namelijk niets van doen. Dat is één.  Als "de kat" op vogeltjesjacht is.. loopt àlles uit de hand 🤔.  Het andere is dat het zo respectloos is van iedereen. Van degene die zogenaamd zo bescheiden is èn van degenen die hiervan menen te mogen profiteren.  Een menswaardig met elkaar omgaan daar heeft dit niets mee van doen. Het is mensonwaardig jezelf zó weg te (laten) drukken, het is mensonw

 De Vrede die Christus ons bracht krachteloos?  De Vrede = Christus. Maar Hij lijkt knockout geslagen te worden of al te zijn. Krachteloos en machteloos.  Ligt de schuld bij Hem?  Dàt is slikken wanneer ik deze vraag wèrkelijk tot me door laat dringen. Wanneer ik niet (ogenblikkelijk) met de vinger wijs naar "die daar", wanneer ik het niet afschuif op de omstandigheden die het onmogelijk maken de Vrede in het hart te ervaren èn te bewaren.  Hij wilde niet  "alle koninkrijken van de wereld". (Mattheüsevangelie 4)  🤔 (wordt vervolgd)