"In geuren en kleuren".

 

Wat liefde is, wat haat is kan je denk ik niet zomaar zeggen. Het kan alleen maar omschreven worden. Net als een geur of een kleur....

Geuren en kleuren geven mij een ervaring. De geur van spruitjes roept herinneringen op. Groen had ik eerder een hekel aan. Niet het groen van de bomen. Maar het groen "gevangen" in bijvoorbeeld kleding.

Zo kan ik niet "in geuren en kleuren" vertellen wat liefde is, wie of wat God is. En eerlijk gezegd kan ik het niet eens over mijzelf. Hooguit kan ik het omschrijven. 

Ik kan het hebben over daden van liefde èn het tegenovergestelde daarvan. Maar nóóit kan het zijn: God= of liefde=

Wel kan ik heel nauwkeurig aanvoelen waar God niet is, waar liefde niet is. 

"God is liefde, wie in de liefde blijft blijft in God en God in hem". 

Alleen doorheen mijzelf kan ik tonen of ik in God ben of niet. Het is toch wat merkwaardig wanneer je zomaar plompverloren zegt "Ik ben in God". Ik zie de ànder mij al aankijken met iets van "O ja? Jij? Mmmmm." En ik mag me gelukkig prijzen wanneer er niet een sneer volgt!

Is het niet net zo als wanneer ik zeg dat ik nederig ben? Bij het uitspreken ervan val ik onmiddellijk door de mand. Het uitspreken is het teniet doen ervan! Ogenblikkelijk. Ik kan het niet eens dènken over mijzelf. Op de momenten van trots en hoogmoed weet ik wèl dat ik niet nederig ben! Zou ik dit kùnnen weten, kùnnen ervaren dat ik het niet ben. 

We zijn er nog lang niet. Hoe goed dat ik het niet in één leven allemaal hoef te "behappen". Ook onze zg. Heiligen zijn nog lang niet "heilig" ☺️. We zijn op weg, iedereen. Stap voor stap, met vallen en weer opstaan. 

One day at a time.