Groter/ruimer dan het heelal.

 

Wanneer God liefde is en ik zou zeggen dat ik ben in de liefde... Dat is adembenemend.

God "groter dan het heelal". De liefde is  dus "groter dan het heelal". Hoe kan het dan toch dat er mensen, dat er kerken zijn die God, dus de liefde in hun kerk, in hun gemeenschap willen "opsluiten".

Het is wanneer je dit doordenkt maar ook doorleeft, doorvoelt een onmogelijkheid te spreken over "de ene ware kerk". Wij hebben God in ons "potje" (de Kerk).

Waar ik eerder over schreef : Woorden kunnen nóóit God "bevatten/omvatten". Ook de woorden van Heiligen, van de dogma's niet. God willen vangen in woorden is "de dood in de pot". Woorden die wij kunnen proberen door ons heen weer tot leven te brengen... In ieder geval daar in onszelf, in de ziel een begin mee te maken.

 Ik denk dat Christus ons daarin is voorgegaan. "Ik en de Vader zijn één". Dat was geen theorie, geen definitie, geen dogma. Dat was leven!!! Dat kan ook nóóit een mooie, oude Traditie zijn.

Een geloof gevangen in wat dan ook kan niet "levend" zijn. Een levend, echt waarachtig geloof leeft  in het hart. Daar waar het hart warm slaat. Daar waar een vrij ademen is. De "longen-harteslag".

 Daar waar ritme is is leven. Daar waar "maat" is, waar "gemeten" wordt is de dood. Iets van 4X4. Waar ritme is kan bijvoorbeeld nóóit "met twee maten worden gemeten"!! Leven is leven en niet te "vangen". Leven is Geest. Niet gebonden aan maat.

 God "meten" of de "maat nemen" is een onmogelijkheid. Zeggen "God =.." is  blasfemie. Het is hetzelfde als een voorchristelijk afgodsbeeld maken. 

De "onbekende God" toch nog gevangen in "een beeld" al is het "maar" een denkbeeld! 

( Johannesevangelie 3. Nicodemus)