Dood of het Leven.

 

Ons "gezin" - - -
"Wakkere" Broeders en Zusters... 
😉

In het Onze Vader vragen we ook dat we niet "in verzoeking geleid" mogen worden. Een bede om bewustzijn waardoor ik in staat raak te onderscheiden....

Het gaat niet of zeker niet alleen om het "niet- zondigen" in de tot nu gebruikelijke betekenis. Daaruit kan een krampachtige houding voortkomen maar netzo goed hoogmoed en trots......wanneer we denken dat het ons is gelukt een keertje niet te "zondigen". We zeggen vroom dat het genade was maar kloppen ons op de borst misschien wel omdat we dachten of zeker wilden uitstralen naar onze misschien wel minder gelukkige medemens dat God met ons is. "Dat kan jij ook", zeggen we vriendelijk tegen de verslaafde.... "Als je maar net zo je best doet als ik altijd doe"🙄. 

 Misschien ontwaakt op zo'n moment inderdaad de verslaafde en de met "genade-vervulde" mens slaapwandelt verder. Zelfgenoegzaam en blijmoedig. 

"Vol van genade maar onbarmhartig". 

Echter "het springende punt" was hier de "tegenwoordigheid van geest" van de verslaafde en niet het preekje van de "genadevolle". De verslaafde in een staat van genade!!!

 ***

Is "het leven in de zonde" niet véél meer een "dood zijn voor het leven"? 

Wanneer ik leef in de illusie dat deze materiële wereld de ware "werkelijkheid" is... of dat nu gaat om de bomen, de planten, de bergen, de wolken, de zon of om mijn fysieke lichaam... Wanneer ik dit aardse leven leef alsof dit het ware leven is ben ik 

los van de Geest, "los van God", morsdood! 

Of wanneer ik denk dat door "goede daden" ik het eeuwige leven zal verwerven en de "slechterik"... nu ja....

Is de werkelijke zonde niet het niet "door de illusie heenbreken", niet  willen breken. Het probleem is dan namelijk dat ik onbewust leef. Onbewust van de overal om ons heen aanwezige geestelijke wereld. Goede geesten.... maar ook boze en kwaadaardige geesten, demonen. Deze onbewustheid maakt dat ik "in  verzoeking word geleid". Niet God leidt ons in verzoeking. Het is ons "slaapwandelen" dat ons onbewust in de armen van "de verzoeker" drijft.

En dit alles houdt niet in dat ik deze materiële wereld veracht... Integendeel. Alleen hier in deze aardse (on)werkelijkheid kan ik bewustzijn ontwikkelen. Doordat ik me eraan stoot en het pijn laat voelen. Pijn geeft bewustzijn. In de "hemel" kan dat niet. Daarom of daartoe zijn wij nu juist op aarde.

(Brief aan de Romeinen 8 geheel).

Dit is "slechts"
de slotsom van
het voorgaande.