"Popeye the sailor man" ...

 Eerder schreef ik over de innerlijke houding van verzet, het niet-willen. Nu nog wat verder uitwerken misschien. Ik heb niet nagelezen wat ik schreef. 

Wanneer er het bewust  niet-willen is ontstaat een leegte. Het niet - willen in de zin van verzet. Een verzet tegen een rot ziekte, of een onmogelijke situatie waarin ik verkeer.

***

Natuurlijk vraagt niemand om ziekte of ellende. Maar dat is iets anders dan het niet-willen als verzet tegen wat is. In feite is dit "niet-willen" ook een "willen". Ik wil iets ànders dan wat nù op mijn bordje ligt. Dus kieper ik het bordje om en zie leeg is mijn bord. Maar ook "vies". Sporen van wat er eerder was zijn achtergebleven.

Dit lijkt op het gedrag van het kind dat niet van spinazie houdt. Het duwt het bordje weg niet beseffend dat het dan nóóit als een Popeye zal kunnen zijn! 

***

Het niet-willen als verzet werkt averechts. Ik ontneem mijzelf iets wat mij verder zou kunnen helpen wanneer ik ermee leer "dealen". 

Het vraagt bewustzijn. Bewustzijn van het verongelijkte stemmetje in mij. Iets in de richting van : Waarom ik? Dit verdien ik toch niet! 

Dit verongelijkte stemmetje niet willen lost ook alweer niets op. Weer duw ik mijn "bord spinazie" weg en opnieuw ontneem ik mijzelf de kans in mij nieuwe werelden te ontdekken. 

***

Het heeft iets van doen met "Het ruime sop kiezen". Of "op mijn tenen gaan staan". 

De zee zal vaak niet kalm zijn maar toch kies ik "het ruime sop". Ga ik "op mijn tenen" staan zal ik ook niet altijd een prachtig uitzicht hebben maar toch doe ik het. 

***

Het "negatieve" niet - willen wordt tot een  :

  Ik verruim mijn blik. Ik kijk verder dan deze ziekte, dan deze omstandigheden. 

***

De "leegte" ontstaan door het "niet-willen" (als verzet) wordt dan niet opgevuld met de toch ook weer beperkte "eigen-wil".

 ***