Zelfvernedering....???

 Zojuist las ik een uitspraak van een orthodoxe Vader en dat gaat als volgt : 

" Verneder jezelf en alles zal tot rust komen".

Zo Vadertje, denk ik dan maar met alle respect hoor mijn ervaring is een bijna tegenovergestelde.

Ten eerste is het niet nodig mijzelf te vernederen. Anderen zijn daar veel beter in en dat heeft grote voordelen en wie heeft leren incasseren krijgt de rust als toegift! 

Mijzelf vernederen gaat richting masochisme. Een gruwel voor de Heer.

Mijzelf vernederen kan al heel snel iets oproepen van : "Zie mij eens". Vaak heel subtiel maar wanneer je antennes juist gericht zijn... Oei oei. En dat is weer een slag in het gezicht van Christus. Niet van mijn medemens bij wie ik stiekempjes "verering" zoek en wie weet heel even krijg. Maar àlles gaat voorbij. 

Nee, mijzelf (willen) vernederen is om problemen vragen. Het heeft ook iets van de oude zelfkastijding. Jezelf letterlijk kapot slaan en dan vervolgens de wonden proberen te helen. En soms, zo kan je lezen heelt de Heer zèlf deze wonden. Voor mij rijst hier de vraag welke Heer dat is. De duivel kan ook verschijnen in de gestalte van een engel of zelfs in de stralende gestalte van Christus. Ook dàt is bekend maar...We eten vaak slechts dat wat we lekker vinden en vergeten even dat de "zoete Jezus" met de Haarlemmer Olie wel eens iemand heel anders kan zijn.

Nee, zelfvernedering brengt geen rust eerder veel onrust.

Wat na de pijnlijke vernederingen door een ànder mij verder brengt op de geestelijke weg is : het incasseren. Dàn het vergeven, gevolgd door de liefde. Het is niet een rust in één keer verkregen. Het is een weg van geleidelijkheid. Van worstelen. Van vallen en weer opstaan. Totdat..... En al gàànde kan en zal de rust zich verdiepen.

Flagellanten

Belangrijk bij dit alles is dat ik "onderweg" mijn tegenstander zie en ervaren leer als iemand die dringend hulp nodig heeft. Daarom zal ik óók het onjuiste in het oog moeten houden van deze manier van omgaan met een medemens. Of dat nu mijzelf treft of een andere mens mag eigenlijk geen verschil maken.

Vernederen, neerdrukken... In déze tijd is het meer dan ooit van belang dat de mens zijn "rug recht" en zo mogelijk de medemens daarin bijstaat. Niet meer bukkend door een te lage deur zoals de oude monniken. Dat is uiterlijk vertoon. Kan ik innerlijk "buigen" voor het lot en dàn als mens innerlijk overeind blijven. 

Welke tegenslag, welke dreun, welke klap ik ook te verduren krijg en hoe ik daarmee omga daaruit kan blijken of in mijn zwakheid de kracht van God, de liefde van Christus werkzaam zijn. Daarin kan zichtbaar worden welke Heer ik dien.