My life in Christ. Today... Every day and forever! ... ❤️

  Dit toch óók "gelatenheid".  Maar een "stille vriend" is dan wel fijn! * Gelatenheid:   bewustzijn èn aanvaarden. ***

 Zoals ik het nu ervaar is dat  "gelatenheid" zoals ik dat eerder aangaf, de wáre Rozenkruisersweg is. Zoals ik het nú begrijp is dat niet de weg van mij terugtrekken uit de wereld om zo "mijn ziel te behouden".  Het is de weg van het " niet mijn ziel willen behouden". Het is de weg van mij begeven in tumult, chaos. * En terugziende is, wanneer ik zo naar mijn leven kijk het heel logisch dat ik  mij van jongsaf niet afgekeerd heb van de "slechte" , "boze" buitenwereld. Integendeel, ik begaf mij er middenin.  Niet om voor altijd op déze wijze "in de wereld" te blijven maar éérder als een soort signaal en het maken, het afgeven van een "statement" :  "Dìt is mijn weg".  Wat ik nóóit in woorden had kùnnen uitdrukken toen "deed" ik, zo rond mijn 18e levensjaar! * Misschien is óók dat de weg van de ware Rozenkruiser : Niet praten maar doen!  ***

 Gelatenheid is iets anders dan onverschilligheid.  Gelatenheid is temidden van tumult en chaos je "hengeltje pakken". En wéten....:

  Een overwinnaar!! Een " overwinnaar"  is iemand héél anders dan een " winnaar" van bijvoorbeeld een Marathon of een loterij. * Winnen en overwinnen hebben niets gemeen met elkaar. Iemand die denkt te winnen kan een groot verliezer blijken.  Een overwinnaar is een overwinnaar en wint daarbij altijd heel veel. Openbaring van Johannes 3  bijvoorbeeld.  ***

  ❤️‍🔥 Eergisteren, de 26e juli was het de sterfdag van Sergej Prokofieff in 2014. De man heeft heel wat werk verzet waar wij van kunnen profiteren. En dankbaarheid is op z'n plaats. Hem lezend heb ik nóóit het gevoel dat het hem te doen was om Sergej. Uit àlles blijkt zijn oprechte liefde voor de Antroposofie.  Zij die hem graag lezen moeten ook in zich hetzelfde herkennen.  Want zijn boeken lezen en bestuderen en gebruiken bij eigen studie vraagt nogal wat. En ze dagen altijd uit tot verder eigen onderzoek. Het zijn géén boeken die je passief leest. Het zijn geen boeken die je passief máken. Integendeel.  * Verbazingwekkend is het venijn van sommigen dat spreekt uit uitlatingen die ik soms lees. Niet alleen Sergej Prokofieff moet het (nog steeds) ontgelden maar ook zij die hem graag lezen en hun bewondering uitspreken over al zijn werk en hun dankbaarheid tonen.  Nu, bij deze verbazing over dit venijn laat ik het maar.  * "Het sop is de kool niet waard". ***

 Wanneer ik iets niet (meer) wil is dat een belangrijke eerste stap. Helaas worden mensen die iets niet willen soms weggezet als mensen die "niets willen".  En je kan de super "positieve" opmerking naar je hoofd krijgen: "Je moet niet weten wat je niet wil, maar je moet weten wat je wél wil". Dat is ook een vorm van intimidatie. Het is het "lam slaan" van iemand die begint te ontdekken: "Dìt wil ik niet meer". Vaak hangt dat samen juist ook met intimiderend en manipulerend gedrag van die anderen.  * De reactie van sommige mensen die intimidatie en manipulatie als "hoofdgerecht op hun bord" hebben liggen is begrijpelijk. Er begint een àndere wind te waaien, een tegenwind. En hun hoofdgerecht kan zo maar hun kant opwaaien.  * Goed, ik herinner me plotseling vanavond deze opmerking die ik in mijn kindertijd al hoorde. En ook het gevoel dat het in mij wekte. Ik voelde de valsheid àchter deze woorden. Want punt was  wannéér ik iets

 Wie  het begin leest van de weg van Christian Rosencreutz in de "Chymische Hochzeit" vindt direct al iets heel kenmerkends. (2e dag) Christian moet kiezen tussen 3 wegen. Er zijn er 4 maar die ene...nu ja. * Hij weet niet te kiezen en aarzelt.  Nu, eerst maar eens een beetje brood eten...misschien een slokje water.  Ach, een witte duif! Die wil wel héél graag gezellig mee-eten. Maar daar waar èchte gezellig-heid is ...dat irriteert de vijand. En daar komt hij aangevlogen: een agressieve zwarte raaf. Het was hem niet te doen om het brood. Niet echt voer voor raven. Ik weet dat niet. Maar de raaf maakt een duikvlucht naar de witte duif. Weg gezellig-heid. Chaos en onrust.  Christian wordt héél erg pissig. En wat hij doet is zonder nadenken de raaf verjagen.  Hij rent net zolang achter hem aan totdat..... Totdat de zwarte raaf verjaagd is, de witte duif gered en niet hij de weg heeft gekozen maar misschien méér dat de Weg hem gekozen heeft. Hij is "op weg" en terugkee

 Of je het nu leuk vindt of niet...

 

Bloedvergiftiging zo lijkt. Poetin, Poetin toch!  Niet geheel onverwacht maar ik sta sprakeloos. Gisteren een accoord ondertekend over doorlaten van graan uit Odessa en nu een paar raketten hier laten neerkomen.  En misschien straks ook nog de onzin dat het een "vergissing" was : "Liever hadden we het beoogde doel getroffen. Een appartementengebouw een paar honderd meter verderop". De waanzin van oorlogszuchtig denken.   En wat heet : Met politiek heeft dit toch niets van doen! ***

 

India.   Waarschijnlijk Ethiopische icoon. 💛

 Teddy lezend "London News"..🤯 Ik weet niet hoor of als Teddy stijl achterover slaat hij dan in de vervuilde Thames belandt...

Met wat muziek en de zegen van boven! 🙏  Vijf jaar geleden in augustus 2017 droomde ik van een rat die me naar de keel wilde vliegen. Er kwamen nog een paar van dat soort. "Zusters in het kwaad" zal ik maar zeggen. Want wie je het spreken onmogelijk wil maken kan je toch moeilijk je vriendinnetje noemen. Een voorspellende of ook waarschuwende droom.  Maar ja, ik ga niet blindelings op mijn dromen af dus ik moest er dwars doorheen als een Parzival. * Het interessante was dat als láátste er een klein ratje tevoorschijn kwam maar meteen weer terugkeerde naar waar hij vandaan kwam.  Raadselachtig...tot vorige week misschien toen ik geconfronteerd werd met het "valse licht" van een boek dat alle kennis vanaf het begin van de schepping zou bevatten. Ik schreef er over. Een paar dagen later werd ik gedwongen daar héél bot afstand van te nemen.  Het had iets van het  "ouderwetse evangeliseren bij je voordeur" en dan  de voet er tussen zetten maar nu telefonisch.

Misschien mag ik zeggen dat de balans gevonden is op het moment dat ik vanuit de liefde mijn weg ga. Als vrome gelovige en/of als  "Geistesforscher".  Denk hier aan 1 Corinthiers 13. Zonder de liefde is àlles wat ik doe vergeefs. * De zoeker naar diepere inzichten en  grote samenhangen zal dat uit liefde moeten doen en niet om "weetjes" te verzamelen om zichzelf dan vervolgens verheven te voelen boven anderen. *  Het is ook zéker zo dat deze zoeker niet "de waarheid" vindt. De (goede) geestelijke wereld sluit zich voor wie liefdeloos en nieuwsgierig probeert daar in binnen te dringen. Het is daarom altijd van belang te zien op de persoon die ons "nieuwe" inzichten voorhoudt!! Nog meer dwaalleraren hebben we zéker in deze tijden niets aan. Naïef mogen we hier niet zijn! ** De "vrome gelovige" zal ook vanuit  liefde het religieuze leven vorm moeten geven. Nóóit omdat het zo hoort. Niet een slaafs volgen van regels en voorschriften. Deze z

Dit is de weg van het hart... "Das gut werde was wir aus Herzen gründen". ***  Een volgende stap na de eerste kan zijn de balans hervinden in mijzelf. * Of ook tegelijkertijd. Wanneer ik niet een "te grote broek" aantrek en daar ook helemaal niet op uit ben is er respect voor de ander. Ik waardeer de ànder in zijn eerlijke en oprechte vroomheid. De "vrome ziel" kan zonder vrees grote waardering hebben voor diegene die streeft naar inzicht. Want deze bestrijdt niets of niemand, probeert slechts te begrijpen. Maar ook zonder een "te grote broek". Géén betweter. Altijd zoekende. * Zowel de één als de ander beseft altijd tekort te schieten.  In vroomheid , in de inzicht, in ijver. Het is iedere dag weer gewoon hard werken.  * Maar is hier "vrede" gekomen dan kan gebeuren dat de "vrome ziel" geïnteresseerd raakt in de weg van de mens op zoek naar een dieper inzicht. Omgekeerd kan de zoekende naar inzicht zich gaan bewegen in de sfe

 "Geist-erkenntnis" is iets anders dan het bezitten van "weetjes". Te vaak wordt het wél zo gebruikt. Dat ligt niet aan de "Geist-erkenntnis", dat ligt al helemaal niet aan Rudolf Steiner die ons een schat geschonken heeft in àlles wat hij gebracht heeft vanuit zijn eigen beleven van de Geest. Zijn ervaringen mèt de Geest. Dat waren geen "weetjes" die hij vervolgens toepaste op van alles en nog wat. Je zou kunnen zeggen dat hij het  "met bloed, zweet en tranen"...letterlijk voor ons, voor de wereld "omlaag" heeft gehaald.  Niet om er een theorie van te maken. Niet een kille wetenschap die zich nauwelijks onderscheidt van de ons bekende natuurwetenschap.  * Ook het geloof kan kil zijn. Wanneer het geloof uit niet meer bestaat dan regels en dogma's is het een geloof van het hoofd en niet van het hart!!  Onze woorden zullen ook altijd onze daden moeten dekken. Over  "reinheid" spreken of zingen met een hart vol &quo

 Nu wij nog.

  Steeds méér kan je toch ervaren dat het wèrkelijk op ons "de Zonen Gods" aankomt. En steeds meer kan de zorg me bekruipen dat de "Zonen Gods" het laten afweten. * "Hartewarmte èn Geesteslicht" zijn nodig. "Hartewarmte" als de basis, als de grond van waaruit het mogelijk is ons doelbewust te voeren naar dat wat "goed" is... is tegelijk het "goede". Een warm hart èn een "verlicht" denken sámen zijn nodig. Niet "op hoop van zegen" maar ervaren dat dit de zegen is dat ik déze weg bewust mag gaan. ** "Göttliches Licht,  Christus-Sonne,  erwärme unsre Herzen,  erleuchte unsere Häuptern, Das gut werde was wir  aus Herzen gründen,  was wir  aus Häuptern  zielvoll  führen wollen.  + Uit de Grondsteenmeditatie  door Rudolf Steiner 

Mijzelf buitensluiten doe ik zèlf door mijn opzettelijke "wandaden", leugens . Maar dat betekent toch óók: Ik kan weer "binnengaan" wanneer ik mij daadwerkelijk bekeer. Niet met mooie praatjes maar daad werkelijk. Heel eenvoudig eigenlijk:  Waar een wil is, is altijd een weg terug mogelijk!!! ***

 Drie weken Johannestijd liggen achter ons. Wanneer ik dat nu verbind met het Onze Vader zou ik het volgende kunnen denken: De eerste week klonk zijn stem : "Bekeer je". Ik zou kunnen zeggen dat ik dan kan denken aan het "dagelijkse brood" dat ik ontvang èn moet verwerken/verteren. Innerlijk. De tweede week misschien "Het Rijk der Hemelen is nabij". Maar dat kan ik slechts ontvangen wanneer ik bereid ben te vergeven. De derde week : op een nog ander, bewuster niveau misschien: Bekeer je en wordt wakker. Zorg dat je de verzoekingen opmerkt en niet in de val trapt van de tegenstanders. Hildegard von Bingen.  * Het dagelijks brood verteren gaat nog wat slapend. We zijn in de stofwisseling. Ik ontvang,  ik kauw, ik slik door en vervolgens weet ik niet meer wàt er gebeurt maar kan wel de kracht bemerken die ik hierdoor ontvang. * Vergeven een heel ander gebied. Dat moet ik willen. Hoe de Genade hier het werk kan doen, wél dat is Genade. Het hoe weet ik niet maa

 Het is altijd weer een gaan van ongebaande paden omdat het jouw weg is, mijn weg is. Wie angstig is blijft zitten waar hij zit hoe ellendig ook. De wil is verlamd en tot niets doen veroordeeld. Het is niet voor niets dat Christus ná een "lering" tegen zijn discipelen sprak: "Staat op laat ons verder gaan". Misschien kan je hier ook denken aan dat meisje dat door Hem uit de dood werd opgewekt en Hij sprak : "Geef haar te eten". ***

Al het  (geestelijke) werken zonder de Liefde is waardeloos..Lees 1 Corinthiers 13. * Het eigen (geestelijke) werken kan in een liefdeloze, kille omgeving in ieder geval ten dele min of meer krachteloos worden. Of misschien nóg anders : het kan totaal uitputten. * Geestelijk werken vraagt niet om sympathie, vraagt eigenlijk niets. Maar kan stuklopen op " ijzige" niet ontvankelijke harten. * Dan gaat spelen dat wat in het Evangelie staat: Schenk je je vrede maar keert die naar je terug, sla het stof van je voeten, keer je om en zoek een àndere omgeving.  * Zo kan je zomaar weer een nieuwe weg inslaan. Die bereidheid moeten we altijd hebben. Het is niet de bedoeling dat "hartewarmte" blijft proberen "ijsklompen" tot smelten te brengen. Dit blijven proberen tegen beter weten in kan ook hoogmoed zijn. En is géén hulp in de huidige toestand waarin de wereld zich bevindt.  ***

Wijsheid is nóóit te zeggen: "Dat kan niet" van dingen die ik (nog) niet begrijp. * Wijsheid is te vertrouwen in "de Geest die waait waarheen hij wil" en niet te proberen door "mijn hoofd" de Geest gevangen te zetten.  * Wijsheid is de Geest in mijzelf te vertrouwen en niet te letten op  "wantrouwen" of opgetrokken wenkbrauwen die mij tegemoet kunnen komen. * Wijsheid is te beseffen dat ik alleen tegenover de Geest verantwoordelijk ben en niet tegenover iets of iemand anders.  * Wijsheid is altijd déze innerlijke weg in vrijheid te volgen ook wanneer ik geheel alleen kom te staan. ***

De Ware Wijnstok . "Los van mij ben je tot niets in staat" * Het Onze Vader kan je denken als een weg. Natuurlijk een gebed. Het meest volmaakte gebed ooit gegeven. Daarom kunnen we er ook van uitgaan dat er diepe "geheimen" in verborgen zijn die zich niet onthullen wanneer ik het alleen bid al is het 100x per dag. Een Licht in "de duisternis" breng ik wanneer ik probeer heel voorzichtig, tastend, met de grootste terughoudendheid in het duister mijn weg denkend door dit gebed te vinden. Met "terughoudendheid" bedoel ik hier misschien: Niet er zomaar wat op los denken en fantaseren. * Zo kan ik denken: Het dagelijks brood, Vergeven, Verzoekingen,  het Boze. * Geen brood van gisteren kan mij voeden. Voor één dag, meer vraag ik niet.  Dàn kan ik in mijzelf de kracht vinden te vergeven waardoor de verbinding met de Vadergod kan worden hersteld (en daardoor met mijn medemens!!). Mijn schulden worden vergeven. Er begint al Licht, Leven, Lie

  Dat verzoekingen nog iets anders zijn dan "het boze" lees ik ook af aan het leven van Christus. * Wanneer Jezus 30 jaar is vindt de doop in de Jordaan plaats. Daarop volgt het gaan van, nu de Christus, in de woestijn. Daar de drie grote beproevingen. Innerlijk houdt Hij stand. Hij trapt niet in de vallen die voor Hem gezet werden.  * Het Onze Vader wordt geschonken aan de discipelen. Maar ik kan me zo voorstellen dat Hijzelf door de 3 jaren die volgden daar intens mee heeft geleefd. * Deze 3 jaren die levend als God in een fysiek lichaam uitmonden in het ultieme kwaad...het verraad dat eindigt met Zijn dood aan het Kruis. * De beproevingen in de woestijn hadden Hem niet verzwakt maar voorbereid op wat komen ging. Bewust moest ook Hij deze beproevingen ondergaan en bewust moest Hij "kiezen" om tenslotte de dood te kùnnen overwinnen.  ** Wat ik misschien wil aangeven is dat we bijvoorbeeld de woorden van het Evangelie en zo ook het Onze Vader op een "goudschaal

"Leid ons niet in verzoeking  maar verlos ons van het boze". * Het voegwoord "maar" geeft aan dat de verzoekingen samenhangen met  "het boze". * Maar we zouden een onderscheid moeten maken denk ik tussen "verzoekingen" waar ik kan intrappen en zondig en de vernietigende kracht van  "het boze". * Verzoekingen daar vragen wij om  "wakkerheid". Laat ik wakker zijn wanneer een verzoeking op mijn pad komt. Laat ik niet "in de val trappen". Het is niet de vraag: laten er alsjeblieft geen verzoekingen op mijn pad komen. Nee, die verzoekingen hebben we nodig. * Het "boze" is iets van geheel àndere orde. We zien het overal om ons heen maar hebben zèlf (nog) niet de kracht daar iets tegenover te stellen zoals bij de verzoekingen.  Dáár is het van belang onze te zwakke krachten tegenover déze macht te (h)erkennen.  Wat we bij de verzoekingen niet vroegen is hier wél op z'n plaats voorlopig. Misschien kan ik het zo

Liefde en Waarheid bevinden zich onveranderlijk als "een beschermend schild" over en boven, om alles. Daardoor kan Wijsheid haar weg vinden dóór de mens. Daar waar Liefde en Waarheid eeuwig onveranderlijk zijn is dat anders met Wijsheid. Wijsheid wandelt als het ware mee met de mens, is niet onveranderlijk maar moet altijd weer gezocht worden. * Vandaar vaak de verzuchting misschien: "Wat is hier nú wijsheid"? Misschien mogen we ook vragen: "Wie is Wijsheid"?

Voor vandaag het énige. (Her)kennen wij hem? Of wijzen we hem bijvoorbaat af? Of wijzen wij hem af vanuit de houding : "Wat de boer niet kent, dat eet hij niet"? En zij die hem (er)kennen nemen zij hem serieus genoeg? ***

Waar de mens een speelbal lijkt van het lot, van andere mensen... Misschien moeten we leren innerlijk buiten de "trappen tegen de bal" te blijven. "De trappen" zijn pijnlijk maar  de bal "lektrappen" hoeft dat zeker niet te betekenen. En er komt altijd een "blessuretijd" voor de spelers. Een "blessuretijd" die éérder een echt herstel is van de butsen en deuken die "de bal" heeft opgelopen dan een herstel van de spelers. Die zijn slechts behandeld met ijs en dat soort dingen om de pijn even niet te voelen en zo nog even door te kunnen spelen.  Maar ná het spel is het gedaan met ze.... "De bal" heeft van meet af aan slechts gebruik gemaakt van het eigen herstelvermogen van "binnenuit". ***

Al nachten lang half slapend, half wakend gaat door mij heen een verhaal dat ik las over de laatste weken van het leven van iemand. Hoe deze mens door vrienden werd verzorgd waardoor ze in haar eigen vertrouwde omgeving kon sterven. En hoe dankbaar deze mens daarvoor was.  * Uitzonderlijk in deze tijd. Wat een waardig sterven.  * En dan word ik helemaal wakker en sta op....en dan komen daar de gedachten op aan véél onwaardigheid, aan véél liefdeloosheid.....juist op dit gebied. Maar eigenlijk op elk gebied van het leven.  *  Er zit niet veel anders op dan deze gedachten èn de gevoelens die het oproept te verwelkomen. Ongenode gasten....maar vast en zeker niet voor niets. ***  

(Liane Collot D'Herbois)  Vergeven... vergeving ontvangen... * Daarvoor is niet persé nodig een  "Vergevingszondag" zoals de Orthodoxe Kerk dat kent. Niets op tegen één keer per jaar zo'n Zondag te hebben aan het begin van de Grote Vasten. Zinvol op dat moment.  Maar wanneer we daarop zouden wachten.... * Maar op déze wijze in het dagdagelijkse leven iedere keer weer vergeving vragen aan elkaar lijkt me ook niet gezond. Vergeving schenken èn wéten dat je vergeven wordt hoeft geen toneelstukje te worden. Dan klopt er iets niet!!! Degene die vergeeft voelt zich dan verheven boven de ander. De "schuldenaar" zal zich gekleineerd (kunnen) voelen. Op zo'n moment is er geen sprake van vergeving. Hoe mooi het ook wordt "aangekleed". Het is (wéér) de één die zich plaatst in een machtspositie. Misschien nú de rollen omgedraaid.  * Bij wèrkelijke vergeving zal over en weer de Liefde weer kunnen gaan stromen. Christus kan en zàl weer de "meelevende De

De grootste fout die we kunnen maken wanneer we te maken krijgen met het "kwaad" hoe het ook verschijnt of zich openbaart is ons laten afleiden. Het wil ons afbrengen van de weg die we willen gaan.  * Het kwaad kan ons in onrust brengen, in woede, in haat , in wàt dan ook. Het kan ons tot het uiterste beproeven. Deze beproeving gebruiken om je "innerlijk te versterken" en je niet mee de afgrond in laten sleuren.  Gewoon  "je ding  (blijven)  doen"!!!    ***

  Vergeven kan. Altijd. Ieder moment. Het is zèlfs mogelijk te vergeten. Vergeten van dat wat àchter je ligt. Bij voortgaande en voortdurende "aanvallen"....ook daar kan ik het besluit nemen te vergeven. Het besluit "het kwade niet toe te rekenen".  * Maar dom en naïef is het in zulke gevallen je "aanvaller" als vriend te gaan beschouwen.  In het hart vergeving. Het hart blijft open en zoeken naar "tekenen van leven" bij de tegenstander.  Het is niet van plan "de genadeslag" toe te brengen waardoor definitief de dood intreedt. Vergeven brengt leven. Maar de tegenstander zal daarop in moeten gaan. Doet deze dat niet... Het is vergeving schenken èn vergeven worden.  En natuurlijk vergeving kùnnen en wìllen ontvangen. Het zal blijken géén "afgang" te zijn! Integendeel. * Wie niet gelooft dat vergeving mogelijk is onder alle omstandigheden.... " Vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren". Heb i

Zeer behulpzaam bij het verwijderen van je mascara....en MASKER.  Vervolgens wat Maretak ... èn   wie weet wat voor "schoons" er dan nog tevoorschijn komt!!!  

 

 Misschien nog dit: Kan ik ook zeggen dat het (kunnen)  vergeven de "sleutel" is? Willen vergeven gaat vooraf aan het kunnen vergeven. Het is Genade wanneer het moment aanbreekt waarop hier een doorbraak plaatsvindt.  Kunnen vergeven is dan de sleutel die mij brengt in het gebied van de Liefde. Het gebied waaruit het óók voortkomt.  Liefde brengt ons in het eigen hart waar deze Liefde woont.  Het willen en het kunnen het vergeven...de Liefde...Raadselachtig! Maar  : ***