Vergeven en herinneren.
Bij voortgaande en voortdurende "aanvallen"....ook daar kan ik het besluit nemen te vergeven. Het besluit "het kwade niet toe te rekenen".
*
Maar dom en naïef is het in zulke gevallen je "aanvaller" als vriend te gaan beschouwen.
In het hart vergeving. Het hart blijft open en zoeken naar "tekenen van leven" bij de tegenstander. Het is niet van plan "de genadeslag" toe te brengen waardoor definitief de dood intreedt.
Vergeven brengt leven. Maar de tegenstander zal daarop in moeten gaan. Doet deze dat niet...
Het is vergeving schenken èn vergeven worden.
En natuurlijk vergeving kùnnen en wìllen ontvangen. Het zal blijken géén "afgang" te zijn! Integendeel.
*
Wie niet gelooft dat vergeving mogelijk is onder alle omstandigheden....
" Vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren".
Heb ik leren vergeven dan gaat de Deur open naar het Hart van God.
Kùnnen vergeven is Genade. Tegelijk neemt de Genade toe, de Deur gaat open....
*
De wil tot vergeven maakt dat er een moment komt dat ik kàn vergeven. Niet het vergeven van een bepaalde daad die mij getroffen heeft. Niet een bepaald voorval. Vergeven wordt meer een soort "staat van zijn". Het kan een hele nieuwe wijze van in het leven staan en door het leven gaan worden.
*
Dat is het gevolg van de vergeving door de Vadergod wanneer ik door Zijn Genade mijn innerlijk heb kunnen brengen tot "de staat van vergeving schenken".
De Deur gaat open. Een frisse Wind kan waaien...
***
Reacties