My life in Christ. Today... Every day and forever! ... ❤️

 Het is altijd leuk op iets een eerste blik te werpen en te bedenken : Wàt zie ik hier nu? Wat valt me direct op? Zonder verder proberen te be-grijpen. Gewoon in de lucht laten hangen. Het is vergelijkbaar met hoe ik de Orthodoxe Kerk beleefde misschien. Daar zie, hoor en beleef je ongelooflijk veel. En dat is al heel indrukwekkend. Maar het blijft alles  "in de lucht hangen".  Het denken heeft daar niet echt een plaats. Dat komt denk ik ook doordat men binnen de leer van de Kerk en de dogma's moet blijven.  Nu, zo kan ik ook een eerste blik werpen op de 10 Perikopen na Johanni tot de Michaelstijd. Verder niets. Ook niet de details. Dat kan later. 1.Petrus zag even en wèg was het weer...De eerste perikoop die misschien wel de toon zet voor de eerste 5 Perikopen.  Julia Stankova  Bulgarije.  2.De splinter en de balk. Dan zie je niet goed en je oordeel kan niet juist zijn. Omgekeerd is ook waar: (overhaast) oordelen maakt " blind". En nog een probleem ontstaat dan

 Kwartjes die vallen meestal niet tegelijk. Niet een zak kwartjes die leeggegooid wordt en voilà ik wéét... Soms valt er een enkel kwartje maar je weet nog niet dat het een kwartje is. Na verloop van tijd nog eens een kwartje. Nog steeds niets..Nóg een kwartje... Dit kan jaren of zelfs een levenlang zo doorgaan. Dàt het kwartjes zijn die bijelkaar horen of misschien beter die iets te zeggen hebben, die gehoord willen worden wordt pas duidelijk wanneer ze als bellen gaan rinkelen wanneer ze bijelkaar in de hand genomen worden. Net als dobbelstenen die je in beide handen neemt. Goed schudden en dan maar hopen op een goede worp. Moet je maar niet gokken!! 🤣 Deze kwartjes zijn wel anders dan de dobbelstenen. Dat hangt vaak samen met een gokje wagen. De kwartjes hebben misschien meer gemeen met die klap van de gong bij de Handelsbeurs. Aandelen die in dit geval niet verhandeld kunnen worden... Maar ze rinkelen wèl... als "gouden munten"...  Misschien was ik het wel die 400 jaar g

Oecumenisch concilie : Een oecumenisch concilie (of oecumenisch concilie ; ook algemeen concilie ) [1] is een conferentie van kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders en theologische experts die bijeengeroepen zijn om kwesties van de doctrine en praktijk van de kerk te bespreken en te regelen waarin stemgerechtigden uit de hele wereld worden bijeengeroepen (oikoumene) en die de goedkeuring van de hele Kerk verzekert. [2] Een oude hobby.... Niet perse deze Heilige Lucianus. Hoewel.... 😁  Maar de 7 oecumenische concilies!! Als kind, ja toch wel had ik een pocketboekje over deze concilies. Oersaai (geschreven). Vele jaren ging het met me mee. Totdat ècht volwassen geworden 😂 ik het maar weg heb gedaan.  Waarom ik het als kind al heb aangeschaft met een gevoel daar iets mee te moeten /hebben/willen... En plotseling was het daar weer.. Niet het beduimelde boekje, maar deze 7 concilies.  En vandaag dankzij Friedrich Rittelmeyer.... 🙏

 Vandaag....??? Stuitend. Of wellicht is het woord  "pijnlijk" meer op z'n plaats. Je zou toch voor eeuwig het zwijgen ertoe doen!!  PS  Hier nog wat verder over nadenkend : Wanneer je dit heel negatief wilt beoordelen zou je kunnen zeggen dat een groep, een gemeente, een parochie of wat voor club dan ook nóóit verder kan komen dan de "minst geschoolde". Zoiets als een ketting die zo sterk is als de zwakste schakel. En dat is onthutsend. Niet vanwege het persoonlijke leed maar lettend op de taak die ons is opgedragen.  Wat doen we met de mensen die hun kop boven het maaiveld uitsteken en daardoor een "ander uitzicht" hebben dan de rest? Met degenen die de moed hebben een stap extra of meer te zetten en daardoor misschien wat voorop lopen? Zie deze éérste grotere poging van Rittelmeyer en zie de reactie daarop. Dat is géén klein onbelangrijk voorval uit het verleden. En het gebeurt nog steeds.... bij "ons".  Wat we niet begrijpen wijzen we af.

  Wandelen naar het Licht. (Lucy Willis) 

 De hand aan de ploeg slaan. Kàn dat niet óók betekenen je ziel om (laten) ploegen om het zo open te maken voor het Goddelijke? Is het niet het gebroken en open hart.....?  Een kind kan alleen eens geboren worden wanneer de moederschoot werd geopend.  De open ziel, het gebroken hart, de geopende schoot... zijn als de omgeploegde aarde waarin het zaad ontvangen kan worden, ontkiemen en vruchtdragen.  Géén angst, maar vertrouwen dat kan overgaan in grote vreugde wanneer het nieuwe zichtbaar wordt. Het zaad ontkiemt.  Angst smoort alles in de kiem .  Op dàt moment komen we in actie. Maar een niet heilzame actie.  Vertrouwen wacht stil en kijkt toe.... Héél stil. Vol verwachting klopt het hart. Dat is de enig juiste houding. Vrede en rust en liefde begeleiden het gehele proces. Niet een angstige onrust of het allemaal wel goed gaat. Dààr spreekt wantrouwen uit en werkt negatief op dat wat zich voorbereid geboren te worden.  De Boer ploegt voort....altijd. Laten wij het gebeuren zodat er ge

 Nogmaals de twee middelste Evangelielezingen op weg naar Michaël. De volgorde is wel logisch. Iets zien dan gaat een indruk naar binnen. Wat ik zie is buiten mij en maakt een in-druk (in de ziel). Bij het spreken verschijnt in woorden wat in de ziel leeft. De weg van binnen naar buiten. Er moet eerst iets in mij zijn wil er vervolgens iets uit mijn mond kunnen komen, wil ik iets te vertellen hebben. Een indruk kan tot een "uit druk"-king worden. Er moet water in de emmer zitten wil ik hem kunnen leeggieten. Het kan interessant zijn vanuit dit gegeven te kijken naar de "opbouw" van de 10 Evangelielezingen. De eerste 1-5 en vervolgens van 5-10. Bij 5 en 6 die omslag. En dan misschien als "bekroning" de eerste perikoop in de Michaelstijd. Ben benieuwd of daar iets te ontdekken valt. Nu eerst even 💤 💤 💤

We slaan de handen ineen.  Rudolf Frieling op de ⛴ onderweg naar de VS. November 1953. Leuk om deze zaterdag mee af te sluiten of ook de Zondag mee "in te luiden". Voor wie niet (meer) blind is ligt het "Heilige" op de straat... Misschien iets passender : Het Heilige ligt voor het oprapen. (Komt op hetzelfde neer maar klinkt wat beschaafder misschien.... voor sommigen.)  Hoop dat Google beetje redelijk werk levert bij het vertalen. 😁 

De Weg, de Waarheid, het Leven! In deze tijd zijn we van God los. En laten we wèl zijn... ook wij. Niet alleen de "wereldse" mens. Christenen zouden zich toch wat bescheidener mogen opstellen en een minder "grote broek" moeten aantrekken. Achter ons zogenaamde Christen zijn proberen we toch te vaak onze zwakke of zelfs duistere kanten te verbergen. Bewust of onbewust.  Dat kan door uitbundige en opvallende "nederigheid". Maar het kan ook door mijzelf te nadrukkelijk als christen te presenteren. Op dàt moment is de mens zichzelf kwijt.  Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven.  De Weg is Hij, Christus als Heer van ons karma. In dit verband kan ik het "Uw wil geschiede" ervaren als een volledig aanvaarden van de Wil van de Vader. Dat betekent mijn lot, mijn karma aanvaarden door bewust mijn weg te gaan. Iedere stap is "gewild". Zo is het "Ik-Ben" de Weg naar de Vader.  Wanneer ik Christus beleef als de Heer van het

  Hoe kan ik dit "lezen" wanneer ik nu zoek naar een verband met de 2 Evangelielezingen in het midden van deze feestloze tijd op weg naar Michaël. Ook na de "Herbstumschwung" deze week? Afgelopen week de blinde die ziende werd ondanks dat "het volk" niet erg meewerkte. Lukasevangelie 18. Komende week het Markusevangelie 7 over de dove en stomme. De volgorde van deze perikopen is sowieso geen toeval. Vanmorgen toen ik tegen deze Psalmen aanliep heb ik hier helemaal niet aan gedacht. Het is niet door mij bij elkaar gezocht. 😁 

 Wanneer het je lukt een "vloek" die je treft om te buigen tot zegen dan is een groot werk verricht. Niet om jezelf vervolgens te prijzen en tevreden achterover te leunen. Ook niet denkend dat die vloek dùs goed was. Een vloek is een vloek en is niet goed. En nóóit maar dan ook nóóit heb ik het recht een ander onder een vloek te laten omdat het misschien wel tot zegen kan worden.  De plicht heb ik er àlles aan te doen de ander te helpen. Iemand die dreigt te verdrinken... Wel tegenwoordig kijkt men ook te vaak toe vanaf de kant en laat die mens verzuipen!! Degene die wèl in staat was een vloek tot zegen te laten worden.... wàt is dan de werkelijke zegen???  De wèrkelijke zegen is niet dat dit gelukt is met Goddelijke bijstand. De èchte zegen is dat zo iemand  mededogen heeft ontwikkeld. Een mededogen ook voor degenen die "van verre toekeken".

Psalm 38. Slechts zij die dit zèlf hebben meegemaakt   zullen waar ze zien dat de geschiedenis zich herhaalt bij een ander, bij wèlke ander dan ook àlles in het werk stellen dit te voorkomen!! Dan is ook hier vloek geworden  tot  zegen.   Soms is ook dit aan de orde: Net doen of je gek bent. Je hoort en je ziet maar je houdt je als doof en stom en blind. Op een moment kan dat je krachtigste wapen zijn. Wachtend op de ENE... En dan....  Genezing....  Een nieuw Lied,  Een lofzang.  De zusters uit Minsk (Belarus) die altijd heel veel Europese kloosters bezochten en gebedssnoeren, Ikonen, heilige olie enzovoort verkochten. Met een grote bus kwamen ze. Sommige vrienden van het klooster werden getipt door de overste wanneer ze kwamen.  Vaak vraag ik me af hoe het nù met ze is gezien de onrust in hun land. Kunnen ze nog reizen bijvoorbeeld??

Waar gaan we "op sloffen" misschien  doorheen?   Tot niet eens zo heel lang geleden was ik meer een "Jesus-mens" dan een "Vaderskindje". Niet zo'n "halleluja-stemming" hoor. Maar waar ik nu wat verwonderd naar kijk is dat voor mij de Vader altijd wat "uit beeld" bleef. Het was Christus en dat was genoeg. Die Vader.... Eigenlijk schokt me dat wel.  Het lijkt alsof ik mijn hele leven maar met één schoen aan de voeten heb gelopen. Dus mank. De Geest was er nog wel. Geloven zonder Geest kan natuurlijk helemaal niet. De Vader was gemakkelijker naar de achtergrond te dringen dan de Geest. Nouja er zijn theologen en gelovigen bij wie dat wel kan...maar zó diep gezakt ben ik nooit!  De halve waarheid!  Nu vermoed ik dat ik niet de enige ben bij wie het "zwaartepunt" van het geloof ligt bij de Zoon. Daarom schrijf ik er ook maar eens over.  Hoe dat zo komt kan ik wel iets bij verzinnen maar dat laat ik nu even voor wat het is. Waar

  Anderen schrijven boeken. Ik Blog wat.  Dit overzichtje uit het boek van Sergej Prokofieff over de 12 Heilige Nachten. En ik keek wat naar die 10 Perikopen tot Michael...  Vast een open deur maar ik vond "de flits" wel opwindend. De vraag of er een link bestaat tussen die 10 Perikopen en dit overzicht. Bedenken dat de eerste Michaelperikoop Mattheus 22 : De Koninklijke Bruiloft is!!  Nog spannender wordt het wanneer je de/een link weet te leggen met je eigen leven. En ik denk dat dit voor iedereen mogelijk is!! En voor wie niets heeft met dit "schema", wel dan is het nog altijd mogelijk alleen de weg van de 10 Perikopen eens te volgen. Misschien tot en met de eerste Michaëlszondag. Beetje spelen en stoeien.... En op tijd naar bed om wat te slapen 🛌 PS. Er zijn mensen die spelen en stoeien met dit soort dingen ongeveer gelijkstellen met blasfemie. Ik denk maar zo : Wie niet probeert de "puzzelstukjes" de juiste plek te geven krijgt nóóit z'n prachtig

Het Evangelie kan op heel veel manieren worden gelezen. Dan bedoel ik niet de vele verschillende interpretaties die mede door de vertalingen sowieso ontstaan. Dat kan nu eenmaal niet anders. Verschillende vertalingen lezen kan dan helpend zijn. Óók denk ik niet aan bijvoorbeeld uitgaan van de "beelden". Maar dan ook vooral niet in de zin van verklaren. Nog minder van "psychologiseren". Wanneer bijvoorbeeld het Evangelie over de blinde man die genezen wordt gelezen wordt dan is niet onbelangrijk wààr dat gebeurt enzovoort. Emil Bock heeft dat bewustzijn wel gewekt. Maar al dit speelt zich nog voornamelijk in het hoofd af. Zelfs wanneer we proberen de beelden te laten spreken. Ook beelden en bijvoorbeeld sprookjes kan je proberen te duiden. Niets mis mee. Integendeel. Maar wanneer ik met dit alles niet een diep voelen verbind blijft het nog steeds wat aan de oppervlakte. In het bovenstaande voorbeeld kan je kijken naar de gedragingen van die omstanders die de blinde m

  Hoe zorgzaam...  ☀️  Deze Zondag  ging mijn eerste gedachte ongeveer zo: Je bent een olifant. Je bent zo groot en grof (ego) dat wanneer je niet goed oplet je je eigen "jong" vertrapt.  Het is toch vreemd dat we gemakkelijker het ego van de ander zien dan ons eigen ego. Om dàt te zien hebben we een spiegel nodig.  Jezelf zien met je eigen ogen is in de fysieke wereld een onmogelijkheid. Geestelijk, spiritueel gezien lijkt het niet veel anders!  Mijn denken ging verder: Het enig nodige is de oprechte wil mijzelf in de spiegel te zien. Dùrf ik erin te kijken of vertrap ik het "jong" dat vlàk vóór mij loopt en ik zomaar over het hoofd kan zien!!   Onze Geneesheer wacht....  In Hem zie ik mijn "ware wezen".  (Ninetta Sombart,  schilder) 

Mozes.  Jesaja  Hèt dieptepunt?  Of....  Van "Oud naar Nieuw". Waarom niet op deze zaterdag wat oude Profeten? Bedenken waarom het nu toch eigenlijk allemaal te doen was en is. En.... wàt heeft het met ons, met mij te maken? Mens-wording, Mens-zijn. En dan??    

  Eucharistische hymne.

  Misschien wordt dit wel een soort Thema van dit 3e Blog. Zou kunnen. 72 is het afgelopen jaar voor mij niet onbelangrijk geweest. Ik schreef daar over in ander Blog over onze "Geboortester". Plotseling gisteren dit van Judith von Halle. Dit is geen toeval meer als toeval al bestaat. Dit boekje gaat over de 12 ons bekende jongeren. Mannen. Die 60 anderen waren óók mannen. En ik dubde al over 72 is 6x12. Dat voelde als niet compleet. Nu gisteren werd ik tevreden gesteld. Èn 7x12, èn ook blijkt het dan te gaan om 12 vrouwen.  En hoe puzzel ik dat nu aan wat ik zo vermoed bij de Geboortester?? Verder onderzoek gevraagd. Spannend.  ♥️ 

  De eerste dag van de rest van mijn leven is dus iedere dag. Iedere dag een nieuw avontuur....met "the real First Lady".