Op een slof en een oude voetbalschoen...

Waar gaan we
"op sloffen"
misschien 
doorheen? 

 Tot niet eens zo heel lang geleden was ik meer een "Jesus-mens" dan een "Vaderskindje". Niet zo'n "halleluja-stemming" hoor. Maar waar ik nu wat verwonderd naar kijk is dat voor mij de Vader altijd wat "uit beeld" bleef. Het was Christus en dat was genoeg. Die Vader....

Eigenlijk schokt me dat wel.  Het lijkt alsof ik mijn hele leven maar met één schoen aan de voeten heb gelopen. Dus mank. De Geest was er nog wel. Geloven zonder Geest kan natuurlijk helemaal niet. De Vader was gemakkelijker naar de achtergrond te dringen dan de Geest. Nouja er zijn theologen en gelovigen bij wie dat wel kan...maar zó diep gezakt ben ik nooit! 

De halve waarheid! 

Nu vermoed ik dat ik niet de enige ben bij wie het "zwaartepunt" van het geloof ligt bij de Zoon. Daarom schrijf ik er ook maar eens over.  Hoe dat zo komt kan ik wel iets bij verzinnen maar dat laat ik nu even voor wat het is.

Waardoor ik er nu óók op kom is dat de afgelopen dagen zomaar de tekst daar is : "Ik ben de weg, de waarheid en het leven". En daar dacht ik dan zo over totdat tot me doordrong dat ik daar meestal blijf steken. Eindeloos en prachtig en misschien een beetje diepzinnig kan je daarover mediteren en (s)preken. Zelfs kan ik er een ander fijntjes mee om de oren slaan. 

Ja vrienden, als ik niet uitkijk denk ik daar zelfingenomen stiekem : "Ik heb/(ben) "= ik=  ikzèlf.. de waarheid. En als je het doet zoals ik (mijn weg inslaat, doet zoals ik...) 🙏 

"Ons kent ons" in de betekenis van : ik ken mijzelf. Ego,ego,ego in plaats van de Heilige Triniteit of zo. Denk maar aan mijn olifant vorige week.(22 augustus) 

Ik bedacht dat vaak niet uitgesproken wordt wat volgens mij direct daarna komt : "Niemand komt tot de Vader dan door mij". En eigenlijk ontkracht je daarmee de uitspraak: "Ik ben de weg, de waarheid en het leven". De weg waar naartoe?? 

Het "Ik Ben" kan ik misschien  beleven als een Poort. Wanneer ik niet het laatste hoor : dat ik alleen door die Poort tot de Vader kan komen dan kan ik me afvragen waar ik dan eigenlijk terecht kom. Welke weg brengt me naar /tot wèlke waarheid, naar wat voor leven? We zijn geneigd te zeggen dat het wel goed zit omdat Christus het zegt. 

Maar ....er staat hier nadrukkelijk niet : "Kom tot mij". Dan denken we al gauw wat "zoetig" aan bijvoorbeeld "De Goede Herder", Het "veilig in Jezus' armen" of zo. Nee, er staat "door mij" kom je tot de Vader. Dààr gaat het blijkbaar om. Het gaat helemaal niet om mij "veilig" voelen of iets in die richting. 

Het "door mij" kan je op twee manieren horen : 

"Via mij", door middel van mij.  

Of meer iets van dwars door mij, door mijn Ik heen. Meer iets als door water zwemmen of door de mist lopen. Of als door een poort binnentreden. Volop activiteit van mijn kant. Ik moet "bewegen". Het vraagt grote inspanning, het gaat niet vanzelf. 

Daar is nog echt een verschil voel ik. 

Schokkend wanneer ècht (maar wat is ècht!) tot mij doordringt dat het hele zijn van Christus, zijn hele wezen gericht was op de Vader. Àlles maar dan ook àlles was er op gericht de wil van de Vader te doen. Méér nog : te zijn in die wil. Zijn hele missie draaide daar om! En Hij wilde ons daarin "meenemen". En bij mij bleef de Vader, deze "bestaansgrond" toch wat op de achtergrond... Ook zelfs levend met het "Onze Vader"!! Ècht schokkend iedere keer weer dat dit tot me doordringt. 

Tegelijk is het wonderlijke dat op het moment dat ik dit besef daar een ervaring kan zijn van "door de Poort" te gaan. Ruimte. Maar ook een ervaring als van "de terugkeer van de verloren zoon". Zo'n moment waarop àlles plotseling bij elkaar lijkt te komen. 

Vandaag:
Op nieuwe "stevige stappers" 
"de pas erin" 
Dwars "er doorheen"!