Zijn als de boer(in).

 De hand aan de ploeg slaan. Kàn dat niet óók betekenen je ziel om (laten) ploegen om het zo open te maken voor het Goddelijke?

Is het niet het gebroken en open hart.....? 

Een kind kan alleen eens geboren worden wanneer de moederschoot werd geopend. 

De open ziel, het gebroken hart, de geopende schoot... zijn als de omgeploegde aarde waarin het zaad ontvangen kan worden, ontkiemen en vruchtdragen. 

Géén angst, maar vertrouwen dat kan overgaan in grote vreugde wanneer het nieuwe zichtbaar wordt. Het zaad ontkiemt. 

Angst smoort alles in de kiem. Op dàt moment komen we in actie. Maar een niet heilzame actie. 

Vertrouwen wacht stil en kijkt toe.... Héél stil. Vol verwachting klopt het hart. Dat is de enig juiste houding. Vrede en rust en liefde begeleiden het gehele proces. Niet een angstige onrust of het allemaal wel goed gaat. Dààr spreekt wantrouwen uit en werkt negatief op dat wat zich voorbereid geboren te worden. 

De Boer ploegt voort....altijd. Laten wij het gebeuren zodat er gezaaid kan worden in goede aarde? Vertrouwen we de Boer en zijn boerenknechten dit werk toe??

Stel je eens voor dat de Boer na een "misoogst" ermee stopt??