Van niet-zien naar zien.

 Het is altijd leuk op iets een eerste blik te werpen en te bedenken : Wàt zie ik hier nu? Wat valt me direct op? Zonder verder proberen te be-grijpen. Gewoon in de lucht laten hangen. Het is vergelijkbaar met hoe ik de Orthodoxe Kerk beleefde misschien. Daar zie, hoor en beleef je ongelooflijk veel. En dat is al heel indrukwekkend. Maar het blijft alles  "in de lucht hangen".  Het denken heeft daar niet echt een plaats. Dat komt denk ik ook doordat men binnen de leer van de Kerk en de dogma's moet blijven. 

Nu, zo kan ik ook een eerste blik werpen op de 10 Perikopen na Johanni tot de Michaelstijd. Verder niets. Ook niet de details. Dat kan later.

1.Petrus zag even en wèg was het weer...De eerste perikoop die misschien wel de toon zet voor de eerste 5 Perikopen. 

Julia Stankova 
Bulgarije. 

2.De splinter en de balk. Dan zie je niet goed en je oordeel kan niet juist zijn. Omgekeerd is ook waar: (overhaast) oordelen maakt " blind". En nog een probleem ontstaat dan : Hoe kan ik met een balk in mijn ogen nu zien wèlke poort ik binnenga? Hooguit voel ik dat het "schuurt" wanneer ik dat nauwe poortje per ongeluk heb genomen. En fladder ik per ongeluk vrolijk door die brede poort zonder een centje pijn....Misschien al gaande te druk met de splinter van een ander bezig en voila....waar ik dán terechtkom?

3. Hoe kan ik iets vinden wanneer ik niets zie? Blind was de verloren zoon tot hem een  "licht opging". Maar dat is de derde over iets wat verloren was in deze perikoop ( Lukas 15). Het begint met een paar stekeblinde heren met hun oordeel over "zondaars" en het omgaan van Jezus met dit schorriemorrie. 

4.Lukas 9. Weet nog niet....Nachtje slapen. Dat het de 4e perikoop is zegt wel iets misschien. In ieder geval iets van raad van Jezus aan de 12 hoe het beste door de wereld te gaan om er zonder al teveel kleerscheuren vanaf te komen. Herodes die ook niet bepaald helder zag....Hoewel hij wel iets aanvoelt van een mysterie... Dan misschien  de spijziging van de vijfduizend.

5. De genezing van de blinde.

En zo even naar dit rijtje kijkend is het wel een weg naar binnen. Een weg die daartoe aanzet in ieder geval. We zien van alles maar in een verkeerd licht. 

Petrus ziet wel even goed  maar dat is meer waar we naar toe moeten, het doel. Hij is het dan ook ogenblikkelijk weer kwijt. Nog niet in staat dit werkelijke zien te verdragen. En hij vervalt weer in " blindheid". 

Om te gaan zien moeten we de blik naar binnen werpen. Daar onze wil tot genezing ontdekken. Lukas 18. Die wil ontdekken is niet vanzelfsprekend. Alleen wanneer je dàt hebt ontdekt heb je ook de moed dwars tegen de stroom in te zwemmen! Niets maar dan ook niets houdt je dan meer tegen bij de bron van genezing te komen. Boze stemmen, anderen die om wat voor reden ook je tegen willen houden. Geen moeite is je teveel. Een eenling ja. Maar het zijn dan ook  "mijn" ogen die blind zijn. Dus moet ik ook zèlf de weg naar de geneesheer vinden. Het kan niet anders dan een eenzame weg zijn. Ook omdat je tot dat moment niet kunt zien. Dat betekent al een geïsoleerd bestaan. Een tasten in het duister.