"Genademomenten".

 Iedere dag besluiten we van alles en nog wat. Welke kleren trek ik aan, wat zal ik koken, wie zal ik bezoeken, wat ga ik lezen? Eindeloos en vaak min of meer gedachteloos. Te vaak zelfs vanuit een soort automatisme. En dan leven we eigenlijk maar half.

*

Toch wil ik het niet over dit soort besluiten nu hebben. Maar ik denk meer aan "grote" innerlijke besluiten waar het bijvoorbeeld om gedragsverandering gaat. Om verandering van iets dat tot gewoonte is geworden. Misschien denk ik wel aan een Johannes de Doper die ons oproept tot verandering, tot omkeer. 

Nu kan ik op een dag een besluit nemen tot een dergelijke verandering. Door de kracht van bijvoorbeeld de woorden van een Johannes ben ik in staat de "draai" te maken. 

*

Maar dan? Ik sta met mijn rug naar het "oude leven" maar dat betekent niet dat ik ogenblikkelijk weet hoe het "nieuwe" vorm te geven. Dat "nieuwe" is mij ook geheel onbekend!! Met mijn hoofd kan ik van alles bedenken. 

Maar het hoofd is niet "goed wijs"!!

 🙆‍♀️

*

Bijna ongemerkt kom ik in een min of meer chaotische toestand. Ik doe maar wat. Nu ja, wel zoekende hoe op een goede manier te "overleven". Het is als de chaos van een kiem. Ikzelf ervaar de onrust, de onzekerheid (een soort sterven" misschien) maar veel verder kom ik niet.

*

Dan een moment van "verlichting". (Te vaak gaan we aan deze momenten voorbij!).

Ik bedenk:

Goed ik kan mijn "oude gewoonte" afgelegd hebben maar dat is maar het halve werk. De doop vraagt om een bewust antwoord. De goede geesten "aantrekken" kan alleen door mijn eigen inspanning die komen niet automatisch op het moment van "de doop". Het zijn geen robots.

Op dàt moment kan vanuit de "chaos" een nieuwe Kracht over mij vaardig worden. Natuurlijk kan ik dat moment ook weer "verslapen" zoals ik àlle "Genademomenten" kan verslapen maar dan blijf ik in de "chaos"!

Hij of ik???

***