"Het pad".

 Iedereen kent het wel dat innerlijk gesprek dat je voert met een ander. Te vaak misschien juist met iemand die onze tegenstander blijkt te zijn.

In het begin kan je (innerlijke) uiteenzetting met zo iemand nog heftig zijn. Je bent boos,teleurgesteld, gekwetst tot in het diepst van je wezen. En het gaat maar door.

Je laat van je horen luid en duidelijk. Vriendelijk of zelfs grof in een poging "gehoord" te worden. 

Maar je voelt de kou en verharding van een "leugenbeest" in deze mens. 

Te lang kan je doorgaan met het (innerlijk) gesprek omdat je niet kàn geloven wat je tegemoet komt uit die ander. Ondoordringbaar, ongevoelig, hard.

Geleidelijk aan kan er berusting komen zéker wanneer je ook de daden van deze mens steeds duidelijker voor ogen krijgt en bemerkt. Stap na stap wordt steeds meer zichtbaar. Een ongelooflijk web van leugens, laster  en smaad is gesponnen. En er komt een moment dat je heel zeker weet dat met deze mens geen goed garen is te spinnen.

Een pijnlijke constatering omdat je er heel veel van jezelf "ingestoken" hebt in pogingen tot het krijgen van helderheid en zèlfs verzoening. 

Maar dat is oké. Het ego moet opnieuw  zijn verlies erkennen. Zolang de "constatering" pijnlijk is dat mijn pogingen op niets zijn uitgelopen wéét ik dat dit mijn ego is. Je tegenstander heeft je een immens groot "geschenk" gegeven. 

*

Belangrijk is dàn een (innerlijk) gesprek dat óók al "liep" te intensiveren. 

Belangrijk is dàn met nog meer kracht, met nieuwe energie je geestelijk werk voort te zetten. 

Hoe en waar? 

Dat zal zich wel wijzen. 

***