Verlies wordt "winst".

 Wanneer ik denk aan mijn geloof toen ik jong was dacht ik dat het "gewone" leven mijn geloofsleven niet mocht verstoren. 

Een beetje het idee dat een krachtig geloofsleven altijd onverstoorbaar is. Het kon bijna als een zonde voelen wanneer ik door elkáár geschud werd. Een gebrek aan vertrouwen in God. Zoiets. Niet eens een twijfelen aan je geloof. Maar je moest ferm en stoer altijd kiezen op elkaar hebben èn altijd een "big smile". Het beeld van een èchte gelovige aan wie ik een voorbeeld zou kunnen nemen. Gewoonlijk waren dat nogal enge figuren moet ik bekennen. Vond ik toen al. 

*

En vandaag hoorde ik hetzelfde oude liedje in wat andere bewoordingen: 

Als gelovige moet je de wereld loslaten, de rug toekeren. De wereld is slecht en we kunnen niet God en de Mammon dienen. Maar is de wereld de Mammon? Kan ik die twee zomaar gelijkstellen? 

En wat is mijn geloof waard wanneer ik zó bang ben voor de wereld? Ben ik geboren om me af te keren van alles wat "slecht" is om zo zelf schone handen te houden? Of ben ik juist geboren om te dienen zónder onderscheid en wél vuile handen te maken?

Goed, ik maak mijn keuzes. Als Christen hoef ik me niet op allerlei plaatsen te begeven waarvan ik toch wel kan aanvoelen dat ik daar beter niet onnodig kan komen.

*

Nu, ouder geworden weet ik dat ik niet mag/moet streven naar een onverstoorbaar (spiritueel) leven. Het kàn ook niet. Zelfs niet door het klooster in te gaan.

*

Niets te vrezen heb ik van een "boze buitenwereld" wanneer ik geleidelijk in mijzelf "de wereld" loslaat of overwin. De énige weg lijkt óók te zijn de wereld juist niet te mijden. Vroeger of later zullen we toch de confrontatie moeten aangaan.

En de wereld afwijzen heeft toch ook iets in zich van hoogmoed. Iets als de Farizeeër en de Tollenaar in de Tempel.  (Lucasevanglie 18). 

*

Wie zijn ziel zal willen behouden zal haar verliezen. Wie zijn ziel verliest vanwege mij zal haar behouden. 

(Mattheusevangelie16).

En dàt is het cruciale punt waar vaak overheen gelezen wordt dit : "vanwege mij".

Mijn ziel verliezen omdat/doordat ik me "overgeef aan de wereld" is niet het verliezen waardóór ik de ziel zal behouden!!! 

***