Van buiten naar binnen, naar buiten, naar binnen...🙏

Nederigheid, deemoed...we horen deze woorden niet zo graag.

Zeker het woordje "nederigheid" niet. Het hangt met de ervaring van mensen samen van  vernederd worden, gekleineerd worden.  Van buitenaf klappen toegediend krijgen om je een lesje te leren. Of zelfs dàt niet eens. 

Dat is de "wereldse" opvatting over nederigheid. Gebutst en gebeukt. Uitgeschakeld, naar de "zijlijn" geduwd als een niemendalletje.

*

Het heeft  bijvoorbeeld bij monniken ook te maken met het uiterlijk door een te lage deur gaan. Men buigt, men máákt zich klein. 

Of ook het bijna doorlopende : "Vergeef me" wanneer ik per ongeluk iets niet goed doe. Nederigheid meer als een soort boetvaardigheid. Als een automatisme ook!

*

Als een soort geslagen hond gaat men door het leven. Gedegradeerd tot een soort "niets". Een diep gevoel van onwaardigheid. Hoe diep??

*

Misschien moeten we een ànder gevoel leren verbinden met nederigheid en deemoed. Het voorgaande daar draait het misschien toch meer om het ego. Zowel de "wereldse" vernederingen als het religieuze zich "klein maken". 

*

Hoe ànders het gevoel van "kleinheid" wanneer ik de blik naar buiten richt. De kosmos, de natuur.  Maar óók kunst. 

*

Niet overweldigd door de slagen die me toegebracht werden/worden. Niet een "gemaakte" kleinheid" die ik mijzelf opgelegd heb. 

*

Niet een buigen voor de slagen van het lot.

Niet het buigen om door een te lage deur te gaan.

*

Het is precies het tegenovergestelde!!!

Uiterlijk en innerlijk verhef ik mij. Het ego "lost op" en heeft geen "trucjes" meer nodig. Ik ben waarachtig Mens!

Misschien gaat dat méér in de richting van wáre deemoed en nederigheid. 

*

Vol verwondering staan we daar, het hart wijd open. 

Rechtop! 

En danken God!

Een "natuurlijk" gebeuren.

***