Wie zwijgt is wijs..

 Ondertussen heb ik ook veel nagedacht over het beroepsgeheim. En daar wil ik nog het volgende over zeggen:

Wanneer je vertrouwelijke gesprekken voert met iemand word je kwetsbaar. PUNT.

En ik heb voor àlle volgende levens geleerd dit soort gesprekken alleen nog te voeren wanneer het ècht noodzakelijk is. Bijvoorbeeld met artsen.

Gesprekken met geestelijken zijn sowieso niet noodzakelijk hoewel in bijvoorbeeld de Orthodoxe Kerk het wel een ver-plicht-ing is. Maar daar heb ik geen slechte ervaringen mee opgedaan. Men is daar sowieso al veel zwijgzamer dan daar waar men zogenaamd "vrij" is. 

In deze laatsten lopen te veel "babbelkousen" rond die te vaak te weinig gevoel hebben wat privacy betekent en wàt het betekent wanneer men (te) lichtvaardig spreekt over anderen. Alsof het een recht is om te leuteren in plaats van een plicht zich te houden aan het beroepsgeheim. 

"Vrijheid" verkeerd begrepen 

en 

dáárdoor 

verkeerd toegepast. 

*

Het valt me ook op dat er over het (innerlijk) leven van andere mensen door geestelijken veel gemakkelijker gesproken wordt met anderen dan bijvoorbeeld artsen over hun patiënten. Alsof daar de drempel hoger is. Maar ook denk ik dat het van doen heeft met het beroep. Vooral het type mens in bepaalde beroepen.

***

Hoofdregel!!!
Voor iedereen!
Let op het woordje "eigen".