Geef de hoop op! 2

 Natuurlijk kan ik alleen schrijven hoe het voor mij was en is. Toch denk ik dat het vaak bij anderen die  "hopen" net zo kan gaan. Of op vergelijkbare wijze.

*

Je hoopt altijd op iets wat je niet hebt. Dat wat je hebt daar hoef je niet meer op te hopen. Maar gewoonlijk kan je bemerken dat wanneer je hebt waarop je hoopte dit al snel vervangen wordt door het volgende.

*

Hoop uit zich vaak in  woorden als : Ik wil, ik zou zo graag....Een soort knagend verlangen in het hart. Een hart dat zo toch altijd in onrust is. Of op z'n minst niet geconcentreerd!! Altijd afgeleid door een wensen.

Ons hopen is vaak een wensen. Een wens die we in vervulling willen zien gaan. Dat kunnen heel gewone en normale, menselijke wensen zijn. Niets verkeerds aan.

Wanneer ik zo terugkijk op mijn leven lijkt het dat bij mij één wens altijd min of meer bewust aan mij heeft geknaagd. Het verlangen naar een plaats waar rust, vrede, orde heersen. Gezelligheid ook. En precies dàt heb ik vanaf de geboorte moeten missen tot nú. Misschien dat mijn Orthodoxe tijd waar ik veel in het klooster kwam nog het meest in die richting kwam. Maar het was toch niet mijn "eigen" woonplek. 

Als kind en in "het midden" van je leven ervaar je dit gemis anders dan wanneer je ouder bent geworden. Het lijkt steeds "dieper in te snijden". 

Toch, wanneer dit óók als een soort  "rode draad" door je leven loopt en het steeds "dieper insnijdt" en je wordt je dit bewust dan kan je gaan beseffen dat dit blijkbaar bij jou hoort en dat je er iets mee "moet".

Is het misschien de strijd tussen  "vlees en geest"? Is dat het dagdagelijkse "hopen"?

*

In de brief aan de Romeinen 8 schrijft Paulus over de hoop. Hoop op wat je "ziet" en hoop op wat je niet ziet.

Die eerste hoop die je ziet hoeven niet altijd "hebbedingetjes" te zijn. Het is de hoop die zich richt op "wereldse" dingen die heel normaal zijn maar wel gericht op het "aardse", zoals het hopen op een woonplek waar rust,  vrede en orde heersen. De behoefte aan "kameraadschap" ook.

Je kan zeggen dat dit bijna het minste is wat een mens kan verlangen, waar een mens zijn hoop op richt.

*

Wil je er een "spirituele draai" aan geven dan kan je zeggen dat dit toch ook ècht nodig is om een gezond  "geestelijk leven" te kunnen hebben.  Daar is toch allereerst een goede atmosfeer om je heen voor nodig.

Dat is de hoop op wat ik "zie"....in het laatste geval een rustige en vredige atmosfeer waar je "goed" 😊 kan bidden en mediteren. 

*

En juist dáár kan de hoop veranderen in Hoop. De hoop op wat ik "zie" moet worden tot Hoop op wat ik niet zie!! De strijd tussen "vlees en geest" moet tot een einde komen. 

De hoop geef ik bewust op omdat ik merk dat het een blokkade is voor de Hoop. De hoop was nodig. De hoop die een transformatie kan doormaken en Hoop wordt.

Daarom kan ik ook met een oprecht "dankjewel" van deze hoop afscheid nemen. Eerst misschien nog aarzelend....Het is een bewustwordingsproces...

*

En zo verrijst de Phoenix uit de as.

Of de Lotusbloem verschijnt uit de  "modder". 

Juist wat wij gewoonlijk houden voor gunstige omstandigheden voor gebed en meditatie kan een blokkade vormen voor de geest. De Geest wordt geboren te midden van "dood en verderf". 

Christus' opstanding was een opstaan uit een "graf". De meest hopeloze situatie zou je denken...

Maar in het graf werd de èchte Hoop geboren. De Hoop op wat we niet zien. De Hoop van het graf is de Hoop op wat ik nog niet kan zien!

Zolang Christus "in het vlees" was kon déze Hoop er nog niet zijn. Misschien bestond deze Hoop ook nog helemaal niet vóór het Mysterie van Golgatha.

Déze Hoop werd geboren door waarschijnlijk dit héle Mysterie van verraad, lijden en dood aan het Kruis van de Christusgod. Een God, de Zoon van God moest ons hierin voorgaan als de eerste. Wij mogen "volgen". Zonder Zijn daad zouden wij nóóit in staat zijn "hoop te transformeren in Hoop".

***