(on)Gewijd? met een PS 🙏

 Vroeger werden ongedoopte kinderen door de RK kerk niet begraven in zg gewijde grond bij de kerk maar ergens achter een heg. Zonder naam. Het schijnt zelfs voorgekomen te zijn of het was regel dat de vader zelf het grafje moest delven. Je kan het je toch gewoon niet voorstellen.

*

Hoe ik hier nu weer bij kom? Omdat het toch veel weg heeft van een zo doorgeslagen....

Nouja gewoon geen notie meer hebben van wat geboorte en dood is. Een totale onwetendheid samengaand met zo'n doorgeslagen meedogenloosheid dààr waar je liefde mag verwachten en meeleven met het leed van de ouders.

** 

Het doet me op de een of andere manier denken aan iets anders. De geestelijke die weigert iemand te begeleiden met een "euthanasiewens". Zèlfs het gesprek wordt niet meer aangegaan. Dat is toch merkwaardig zacht uitgedrukt.

* 

Je mag vinden van euthanasie wat je wilt maar dat mag nóóit betekenen dat ik de ander mijn hulp onthoud. Je zou kunnen denken dat juist iemand die dit overweegt àlle hulp krijgt die maar mogelijk is. Ja zelfs het laatste oliesel wanneer iemand dat wenst. Wie weet bedenkt deze mens zich nog wel wanneer hij/zij de heiligheid van dat moment ervaart en daardoor de heiligheid van het afscheid nemen van "broeder ezel". 

En anders....

Wij zijn niet God!

Wij zijn "slechts dienaren". 

Wij "heersen niet". 

Wij zijn niet "het geweten" van de ander. 

*

Geboorte en dood. 

Twee "heilige poorten" waar ik als "toeschouwer" stil bij aanwezig ben. 

Uiterlijk Stil. 

Maar vooral

  innerlijk stil. 

*

Een  heilig gebeuren op de grens van het zienlijke en onzienlijke. Wat zich daar afspeelt onttrekt zich aan de waarneming van degene die achterblijft. In de meeste gevallen. Zij die niet "zien" kunnen niet spreken uit eigen waarnemen. Niets is zwart /wit. Ook hier kùnnen we niet zeggen : Zo is het en anders niet. 

* * * 

PS. 

Het zal duidelijk zijn dat het voor een arts die gevraagd zou worden euthanasie uit te voeren een ànder verhaal is. Voor mij voelt dat wel zo. Maar deze zal dan doorverwijzen naar een arts die hiertoe wel bereid is. 

* 

Bij dit hele verhaal moet ik bekennen dat ik om deze lààtste reden er nóóit om zal vragen. Maar ik heb ook wel geleerd in het leven : "Zeg nooit nóóit". "Stoere praat" wanneer het me nog goed gaat is het ook niet. 

* 

Het leven is niet simpel. Niets is zwart /wit. Àlles heeft verschillende kanten. Een fijngevoelig, inlevend omgaan met elkaar, met de ander is de enige weg. Niet een veroordelen en botweg de deur wijzen omdat het niet strookt met mijn opvattingen. Dat is de weg van de minste weerstand. Goedkoop èn liefdeloos. 

* * *