De énige vraag die gesteld mag/moet worden... ..

 

Wanneer je zo kijkt naar het "vragen stellen" vallen mij wat dingen op. Men lijkt verleerd te zijn de kunst van "vraag en antwoord". Iedere fijngevoeligheid, ieder tactgevoel lijken we wel kwijt te zijn. 

* 

Aan de ene kant het ongevraagd van àlles regelen en doen vanuit eigen ideeën wat nodig zou zijn voor de ànder. Vaak zonder dat de betreffende hiervan op de hoogte is. Géén vraag werd gesteld. 

*

Het andere uiterste is : Niets doen totdat of voordat er gevraagd wordt. Het zou betekenen een ingrijpen in de vrijheid van de ànder. Liever de ander laten "verzuipen" dan... 

*

Maar daar klopt iets niet zo voelt het al heel lang voor mij. Het ongevraagd grenzeloos aan de slag gaan of maar wachten tot je een ons weegt. 

* 

Wanneer ik denk aan een Parzival maar bijvoorbeeld ook aan figuren als een Jeanne d'Arc en vele, vele anderen tot in onze tijd. 

Het gaat niet om het vragen wat ik nodig heb of wat ik wil. 

De énige vraag die ertoe doet is: 

"Wat kan ik voor je doen?"

*

Dan kan "de reis" verder gaan. 

Jeanne d'Arc..