Studium..

 Het gaat er nóóit om bij mij, in tegenstelling tot vroeger toch wel, of ik het met het geschrevene eens ben of niet. Dat is niet interessant en helpt niet verder. Want zo gauw ik een standpunt in neem : "eens of niet-eens"... ben ik klaar. Dan zeg ik zoiets als :

"Hier sta ik, ik kàn niet anders".

 

Maarten Luther. 

Gevolg is dat niet alleen mijn eigen denken een halt wordt toegeroepen maar ook het gesprek met een ander is bijvoorbaat belast met mijn "niet- anders-kunnen". Of ook met mijn "zeker-weten". 

Misschien heeft het met het ouder worden te maken geen angst meer te hebben géén standpunt in te nemen. In ieder geval niet bijvoorbaat al. En als gevolg daarvan géén angst voor wat een ander vindt of denkt over iets, de overtuiging van de ander. 

Schokkend. 
Hoe is dit nù?? 
Of :
"Hoe is dat bij mij?"