"Lazarus, kom naar buiten"

 Zoiets klonk toch bij de opwekking van Lazarus?

 De opstanding van Christus lijkt zich in stilte te voltrekken. Geen machtige stem die Hem uit het graf roept. Hij kon dat!!

Bij Lazarus moest "buiten het graf" de machtige stem van Christus hem roepen. Vervolgens moest hij ook uit zijn "doodsgewaad" geholpen worden.

Hoe is dat in deze tijd bij de mens die "ontwaakt"? Iets moet ons "wekken". Van buitenaf misschien. Maar uiteindelijk van binnenuit de stille maar machtige stem van het geweten: "Mens, kom naar buiten".

Dàn kan àlles weer "tot leven" komen.

Het doet me denken aan het Paradijsverhaal waar Adam en Eva na hun "appeltje" te hebben verorberd zich hadden verstopt. Wetende, voelende een "stommiteit" te hebben begaan. Maar God liet het er niet bij zitten!

"Mens, waar zijt gij"... De Godsstem die door het paradijs schalde. Oh, oh. Daar moesten ze wel uit hun "hol" komen deze zondaars. En toen..

Wegwezen jullie..... tot ik je "terugroep". Of misschien, heel misschien ook : Tot jullie zo sterk zijn dat je zèlf de weg terug af kan leggen.

Misschien is het Lazarus-verhaal wel een soort "middenweg" nog tussen deze twee uitersten,  het Paradijsverhaal en het moment, de tijd waarin we ons nù  bevinden.

De dood en Opstanding van Christus hebben dit mogelijk gemaakt. We hoeven ons dus niet op de borst te kloppen wanneer wij een "volgende stap" kunnen en mogen zetten. Zonder de daad van Christus waren we nèrgens en tot niets in staat!!