Stevig "huggen"...

Toen... 

De Heilige Antonius.... Met respect kan je lezen over zijn gevecht met de demonen. Lef had hij wel. Hij ging het "boze", zijn demonen niet uit de weg. Vol er tegenaan. Lang geleden. 

Nu moeten we denk ik het kwaad, het boze anders "benaderen". Of... niet benaderen, niet meer er "vol tegenaan"... Niet op déze wijze. 

Rudolf Steiner volgend kunnen we weten dat we het boze nodig hebben. Wanneer ik dat bedenk kan ik weten dat ik het boze niet meer kan bevechten zoals de Heilige Antonius dat blijkbaar nog deed. Zeggen dat je iets nodig hebt en het vervolgens gaan bestrijden lijkt niet "logisch". 

Het boze z'n gang laten gaan lijkt toch ook geen optie. Het boze de "vrije hand" geven is net zo onmogelijk als het willen bestrijden. Wat dàn? 

Wanneer ik mijn vijand niet wil bestrijden... 

Wanneer ik mijn vijand niet z'n gang wil /mag laten gaan... 

Kortom wanneer ik mijn vijand niet hardhandig wil ontmoeten maar ook geen "vrijspel" wil geven... dan rest mij nog maar één ding:

Het stevig "huggen"... Het in de armen nemen en het zo machteloos maken. Wat ik "in de armen neem"... het kan niet meer "wild om zich heen slaan" maar... die verwarm ik met mijn eigen warmte. "Hartewarmte". Misschien zoals we zouden doen met een kind dat helemaal over z'n toeren is. Dat geef je toch niet een pak slaag! 

Maar óók "Geesteslicht". "Inzicht" is ook nodig. 

"Hartewarmte èn Geesteslicht"

Antonius leek een gevecht te (moeten) leveren op "leven en dood". Nù gaat het om iets anders.  

Golgatha dààr ging het om het overwinnen van de dood. Antonius was nog in die "sfeer". 

De etherische Christus bewust kunnen "ontmoeten" kan alleen door de "ontmoeting" met het boze. 

Het boze overwinnen door het goede. 

Nù.