Niet "bitter"... geworden.

 

Dit leerde mijn oma mij op haar sterfbed. Na een levenlang uitgekotst te zijn. Dat was niet haar schuld. Ze deed letterlijk geen vlieg kwaad.

Dat leren mij  gestorvenen met wie ik "bevriend" was toen ze nog aardemens waren. 

Ik leer het van iemand die wat verder weg en stil op de achtergrond aanwezig is. Een "aardemens". 

 Allemaal vrouwen. Ik kan ook zeggen misschien : Het "vrouwelijke" is, maar was ook mijn compas èn mijn leidraad. 

Het zijn ook het vaakst vrouwen geweest die mijn leven vergiftigden. Tot vandaag. Een paar die het meest van invloed zijn geweest. Vanaf dag één of eerder zelfs. Tot nu. 

Er kunnen tijden zijn in het leven dat het moeilijk is een "tegengif" te vinden. Ik heb dat tot voor kort wel zo ervaren. Dat kan zijn doordat je probeert te begrijpen. Waarom behandelt iemand mij alsof ik een "hondsvot" ben? Waarom word ik door iemand belogen en bedrogen? Waarom, waarom, waarom??? 

 Nóg vernietigender voor mijzelf werd het toen ik me afvroeg : Wat heb ik verkeerd gedaan? 

En dan veel eerder, die "brave" Orthodoxe priester die vanuit zijn eigen ervaringen altijd zei in dit verband : "Je moet dit of dat". Hij sprak over vergeving en liefde zonder zich ook maar een seconde af te vragen wat er àchter mijn (biecht)verhalen zat. Vaak kwam ik met een knoop in de maag uit het "biechthokje". Het was de bedoeling, zo "hoorde" het toch dat je na de biecht blij en opgelucht was en weer verder kon. Was dat niet zo dan was dat óók weer een zonde. Nu... ik blééf in de zonde.

 Het gaf blijkbaar een kick alleen te praten over vergeving en liefde. Een priesterlijke taak. Tja. Zo blijft er werk aan de winkel 😇

En als gelovige mag je geen kritiek hebben op de priester want dan val je uit de genade. God verlaat je op dat moment. Dit is de overtuiging tot vandaag de dag. Vandaar.... 😁 

Wanneer ik nu terugkijk op mijn leven, wanneer ik nu zie op de afgelopen jaren, het achter mij liggende jaar vooral dan kan ik oprecht zeggen het "tegengif" te hebben gevonden. Maar dat ging niet door het negeren van de pijn. Niet door het ontkennen van onrecht mij aangedaan. Niet door mijzelf in een soort "halleluja-stemming" te brengen. 

De bovenstaande tekst is niet een tekst waarmee ik ànderen fijn om de oren mag slaan. Dan "kwets ik iemands gevoel" (denk aan de Orthodoxe priester!) en ben ik niet in de liefde. Het is een tekst waarmee alleen ikzèlf kan worstelen totdat het "indaalt" en van binnenuit opnieuw kan worden geboren.

  Alleen dàn kan het een "tegengif" worden . 

Nee ik heb mijn "geloof" in de mens niet verloren. De mens is "goed"  omdat God goed is.

 Vanuit bovenstaande tekst kan ik altijd zoeken naar die momenten waarin ik dit "goede" in de ander gezien heb. Daarmee "werken" in plaats van te blijven steken in de "waarom" - vragen waar in feite geen antwoord op is te geven. Door mij toch niet. 

Het stellen van vragen betreffende het karma is een andere. Daarmee kan ik misschien pas ècht aan de slag wanneer het "tegengif", de liefde "geboren" is. 

Heilige Liefde