Maria van Egypte.

Wij!! 

 Wàt wil ik hiermee zeggen? Dat we op het "peil" van Maria van Egypte zijn? Bij lange na niet. Ik niet. Daar hebben de meesten van ons nog wel een hele tijd voor nodig. Denk ik. Voor zover ik haar verhaal begrijp. 

Zij de bekeerde zondares. Lange tijd in de woestijn. En hier al grijs. Ik bewonder dit leven. Maar.... 

Tegenwoordig zullen we dit moeten (kùnnen) bereiken terwijl we ons begeven en bewegen in een wereld die "los van God" is. Bekering is één ding. Maar dan?? Wie denkt in een klooster veilig te zijn zit er óók naast. De woestijn invluchten om "af te kicken"?... Dat kon in de tijd van de Heilige Maria van Egypte nog.

Hoe moeilijk ook, de grootste innerlijke kracht èn reinheid kunnen en moeten we in deze tijd  bereiken door niet te vluchten maar... Ook niet het kwaad op te zoeken. In ieder geval niet om eraan mee te doen. Maar waakzaam, rustig en standvastig door het leven te gaan. De grootste kracht is de liefde. De liefde vreest niets. 

Gebed en meditatie. Afwisselend: inkeer en ge-open-d naar buiten. 

Friedrich Rittelmeyer meen ik in zijn boek "Meditation" spreekt over een "innerlijk klooster". Daar kan ik me helemaal in vinden.