"Helen".. of vernietigen?

 Wil ik mijn leven in dienst stellen van het leven of van de dood? Wil ik iemand zijn die "heelt" of iemand die vernietigt?

Bij de geboorte al kan zichtbaar zijn voor wie goed waarneemt wat "dreigt". Niet als een noodlot maar wel iets waar ingegrepen moet worden door iemand met "kennis van zaken" èn met een liefdevol hart. Bijvoorbeeld een goede Antroposofische (kinder)arts. Rudolf Steiner heeft daar ook wel over gesproken. Waarschijnlijk veel meer dan wat ik weet. Maar ik heb bijvoorbeeld wel gelezen bij hem over kinderen die bij de geboorte al heel erg nerveus zijn. Vermoedelijk in deze tijd een verschijnsel dat nog veel meer voorkomt dan in zijn tijd.

Maar dit is slechts een voorbeeld. Wie meer wil weten vindt wel de weg in de vele voordrachten van Steiner en wat tot vandaag door zijn leerlingen gevonden en ge/beschreven wordt.

Hoe ik hier nu zo op kom weet ik niet precies. Ik kwam erop al denkend over het elkaar leed berokkenen. Over kritiek leveren en wat dat is. Wanneer is iets kritiek en wanneer is iemand eropuit een ander genadeloos onderuit te halen?

Heel vaak hoor je : "Kritiek màg maar het moet wel opbouwend zijn". Oh... En mijn leven lang voelde ik bij deze opmerking een knoop in mijn maag. En ik heb geleerd zulke knopen serieus te nemen. Zo deed ik deze morgen.

De knoop in mijn maag ontstaat doordat het een huichelachtige opmerking of uitdrukking is. Of wat ook kan angst laat zien en onzekerheid.

Kritiek wordt of knalhard weggeslagen of dankbaar aanvaard. Hoe komt dat? 

Een poging:

Er zijn mensen die wèlke kritiek dan ook dankbaar aanvaarden omdat zij van àlles dus ook hiervan iets kunnen leren. Bij de Orthodoxe monniken zag ik dat ze bij kritiek   (ook bij een onzuivere/oneerlijke bejegening) het hoofd bogen en zachtjes klonk er een: "Dankjewel". Méér niet. Ik schrijf daar later nog iets over. 

Of kritiek "opbouwend" is hangt af van hoe ik het ontvang. En zo bekeken kan kritiek nóóit afbrekend zijn. Zeg ik "dankjewel" of voel ik me bedreigd. En wàt in mij zou dan bedreigd (kùnnen) worden? Dàt is een vraag die ik me zou kunnen stellen. 

In mijn leven heb ik soms wèl de neiging gevoeld met iemand de vloer aan te dweilen. (het omgekeerde zal zeker ook zijn gebeurd.. 😁) Maar dat heeft niets van doen met kritiek leveren. Dat is willens en wetens een ander onderuit halen. En dat is een bittere pil. Ziekmakend en vernietigend. Zowel voor de "dweiler" als voor degene die als dweil dienst doet. En "de vloer" wordt alleen maar viezer!!!

Zo, ik denk dat we altijd dit onderscheid moeten maken. Is iets kritiek waar ik altijd iets mee kan hoe dan ook. Of is iets "slechts" het "dweilen van de vloer"? 

Het onderscheid tussen opbouwende kritiek of afbrekende kritiek kan denk ik niet gemaakt worden. 

Misschien heeft dit onderwerp meer te maken met babies die nerveus geboren worden dan op het eerste gezicht lijkt. 

Over het "dankjewel" onder alle omstandigheden van de monniken later. 

"Getemd".