Geen tijd te verliezen?

 

Dit is een gevaarlijke en opjuttende gedachte. Wanneer ik denk de wereld te kunnen redden door overijverig achter mijzelf of achter anderen aan te hollen zit ik er faliekant naast. Spijtig voor deze verslaafden...

Dit laatste is geen venijn... Nou ja klein beetje misschien. Maar altijd rennen en vliegen daarvan raak ik buiten adem. Soms fysiek. Maar zeker in de ziel. Geen "frisse wind" meer.

Gevolg gewoon heel praktisch is dat ik niet meer zie waar ik eigenlijk mee bezig ben. Ik raak het "overzicht" kwijt. Misschien focus ik me op één ding of op één mens. Daar gaat alle energie en aandacht naartoe. Soms nodig maar vaak toch meer vanuit het ego dan vanuit mijn Ik.

Wanneer ik daarmee wordt geconfronteerd of door kritiek of door een burn out, dan heel vaak zal ik als eerste met 1001 smoezen komen hoe nodig het was wat ik deed, hoe onmisbaar ik was... Zonder mij... 

Dàt gevoel ben je niet in een dag kwijt. Dàt is de verslaving. Het wordt op het karakter gegooid maar men herkent het niet als een verslaving.

Nu, ben ik eenmaal zó ver dat ik het erken als verslavend gedrag dan sta ik voor de vraag : Was ik tot zegen met mijn opgewonden gedoetje? En dan moet er een onbevreesde innerlijke inventarisatie komen. Dat is onvermijdelijk. 

Wàt een opluchting wanneer ik bemerk dat ik de wereld niet kan redden. Wàt een doorgeslagen egotrip! Wàt een last kan er van je schouders vallen (het ego is een last-pak). 

Hoewel : mag ik dan "de wereld" aan haar lot overlaten?? Schuldgevoelens maar ook angst : Als ik het niet doe wie dan wèl? Ego. 

We gaan naar de afgrond!!! zonder mij... En dat laatste is wààr. Dit zegt niet mijn ego maar mijn Ik. 

Gisteren sprak iemand over de "verduistering van het ik". Zoiets. Zo heb ik het onthouden. En ik denk dat het ook hiermee van doen heeft. Ik handel vanuit mijn ego... Niet vanuit het Ik. 

Hoe dit op te lossen? Er lijkt maar één antwoord te zijn dat afdoende is. Al is het even wennen maar dat is nu eenmaal zo wanneer je gaat afkicken. Echter : 

"bitter in de mond maakt het hart gezond!!!" 

Het enige antwoord is : kom tot stilstand. Kom tot rust. Zoek de stilte uiterlijk èn innerlijk. 

Een poos geleden hoorde ik een lezing waarin iemand iets vertelde, waarschijnlijk van onze geliefde Rudolf Steiner "gepikt" en dat was in mijn woorden nu :

Kijk, iedere goede gedachte die we hebben wordt in de geestelijke wereld zichtbaar als een lichtpunt. Door goede gedachten te hebben, een gebed, een spreuk, een meditatie, lezen... zorg ik dat er lichtpunten zichtbaar worden in de geestelijke wereld en dààr kunnen de hierarchische wezens, engelen, aartsengelen enzovoort mee werken. De gestorvenen en ongeborenen denk ik ook. Laatst drukte iemand het nog anders uit : de dingen komen in beweging, kunnen gaan "schuiven". Nieuwe en andere dingen worden mogelijk waar ik vanuit mijn ego(ïsme) nóóit op was gekomen.

 

Nu, wie deze wereld binnenstapt... mogelijk gemaakt soms door ziekte of ouderdom, of deze discipline op zich neemt naast de dagdagelijkse dingen die natuurlijk óók  gewoon moeten gebeuren kan, ja zàl gaan ervaren in het eigen leven hoe dat werkt en dàt het werkt. We worden een "ervaringsdeskundige" in hogere werelden. Een medewerker ook. Ik sta niet meer machteloos toe te kijken en handel niet vanuit angst en paniek. 

Dat gaat niet van de ene dag op de andere. Een deskundige worden vraagt inspanning en tijd... altijd. Voel ik me werkelijk zó verantwoordelijk voor het lot en de toekomst van deze aarde en mensheid dat ik dat er voor over heb? Dat lijkt altijd weer de vraag te zijn. Ons verwarmen aan "engelenverhalen" of ons verwarmen aan de engelen zèlf is een wereld van verschil.