Ont-moetingen 2

 Nog even verder.

Er zit wel iets waars in dat het "neem mij" een volgende stap is of kan zijn in de ontwikkeling nà de "willende overgave". Eigenlijk is het heel eenvoudig te denken maar minder gemakkelijk te doen. 

De "willende overgave" houdt een activiteit van mijn kant in. Het "neem mij", dààr is het God Die handelt mèt mij. Hij kan dat doen zonder mij mijn vrijheid af te nemen zonder dat ik dat wil. In feite heb ikzelf die vrijheid uit vrije wil al eerder opgegeven doordat ik al leefde vanuit, met de intentie van de "willende overgave". Door het "Neem mij" uit te spreken geef ik óók aan dat het mij ernst is met de "willende overgave". De overgave werd gewild maar dùrfde ik al? Met het "neem mij" zet ik de laatste stap en geef daarmee ook mijn volle vertrouwen aan Hem. De hobbel is genomen. Ik sta in de vrijheid daar waar ik mijn vrijheid bereid ben volledig op te geven. "Neem mij" betekent toch niets anders dan dat ik de Ander de beschikking geef over mij, over mijn leven.

Ook kan ik hier een parallel ervaren met wat ik gisteren schreef over het gebed. Ik kan bidden met overgave, een willende overgave,vurig bidden. Dat is goed (wanneer het niet egoïstisch is). Tegelijk is het een blokkade of een "hobbel" die nog genomen kan of moet worden. Bij het "neem mij" valt al het (eigen-)willen, al het wensen weg in het gebed. Ik kom in de stilte..