Het heelal is groter....

 De Heilige Maria van Egypte.

Haar naam kreeg ik bij mijn doop in de Orthodoxe Kerk.

Wat ik leerde en leer van haar is misschien het volgende: Zij werd door geestelijke machten tegengehouden toen zij de Kerk in wilde. Te zondig. Nu, wie haar leven leest kan zich daar wel iets bij voorstellen.

Wàt deed zij? Ze bleef het proberen maar het lukte niet. Misschien zouden wij allang gezegd hebben :"Nou dan niet".

Maria kwam tot zichzelf. Ze beloofde "de woestijn" in te gaan wanneer ze maar die Kerk in mocht. De "deur" ging open!

Ze ging de woestijn in en vocht vele, vele jaren met zichzelf en met de duivel. Misschien na 17 of 18 jaar was daar de overwinning over haar verlangens, haar lusten, haar begeerten.

Nu, misschien hoeven wij niet op déze  wijze de woestijn in. De woestijn is vaak al in ons en om ons heen. De "kerk" proberen in te komen doen de meesten allang niet meer. Wanneer we dat wél willen hebben we daar recht op. Klaar. Gaat niemand iets aan zèlfs God niet. Wil ik door een achterdeurtje naar binnen...dan doe ik dat. 

Dat is wel pech hebben te ontdekken dat God geen achterdeurtjes heeft. Dat kàn namelijk helemaal niet omdat hij overal is. Geen vóór en geen achter, geen onder en geen boven, geen links en rechts ook godzijdank 😳. Ook geen kleedkamer om je even snel om te kleden. Gauw, gauw dat witte gewaad aan! Nóg erger : niet eens een biechthokje met "inhoud". God vult alles. Geen ontkomen aan!!! 

Dàt ontdekte Maria van Egypte. Dàt precies ontdekten vele "heiligen". Ze beseften dat er geen ontsnapping mogelijk was. Maar daar klonk het "Vrees niet"! Niet kùnnen ontsnappen aan God is geen ramp. Is géén vrijheidsberoving. 

Hij gebruikt geen geweld maar  Hij wacht, stil, wacht tot we bemèrken dat we zijn in Zijn Liefde. En dan kunnen we, dan willen we een misschien wel heel oude gelofte inlossen die we geheel vergeten waren. We "keren terug" naar Hem maar nu bewust van wie we zijn met al onze ervaringen. Net als de Vader van de verloren zoon heeft Hij al die tijd gewacht. Gewacht op het moment van onze inkeer. Gewacht op het moment dat we "tot onszelf" zouden komen.

Heb ik zo'n groot geloof dat het een zekerheid voor mij is dat dit mogelijk is?? Ga ik uit van mijn (on)mogelijkheden of vertrouw ik Hem die alles omvat?? Vertrouw ik Hem die Liefde is??

Meestal ons "denken" en ongeloof. 

En vervolgens : Wanneer dit gaande is bij mijzelf of bij een ander is daar dan ongeloof, twijfel, kleinmoedigheid, angst?? Of... geef ik ruim baan aan mijzelf of aan mijn medemens maar bovenal aan God?

De Liefde heeft "ruimte" nodig. Moet vrij kunnen zijn, niet ingeperkt door onze kortzichtigheid en de beperkingen die we het op (willen) leggen.