Stabiliteit.

 

Onvermijdelijk is dat we in ons leven geconfronteerd worden met negatieve en destructieve krachten. Het kan onszelf treffen en we horen er dagdagelijks over in het nieuws. Niet alleen grote terroristische aanslagen, niet alleen een Taliban. Nee hier in ons eigen land vrijwel iedere dag dodelijke steekpartijen. Of we worden zelf bedreigd, misschien niet door fysiek geweld maar door een onzichtbare terreur. Vrijwel onzichtbaar. Dat is waar ik ook gisteren weer over schreef.

Al deze dingen kunnen in mij, in ons angst oproepen, woede, een gevoel van machteloosheid. Zeker wanneer je in een niet gewild, niet gezocht isolement wordt gedreven hierdoor. En doordat deze zelfde krachten ook in ons, in mij aanwezig zijn kunnen ze gewekt worden. Dan krijg je de situatie met gelijke munt terug betalen enzovoort. Word ik gepest, ik pest terug. Word ik genegeerd, ik doe hetzelfde. Krijg ik een grote bek, ik geef een nog grotere terug. Wie kent en herkent dit niet in zichzelf. Wanneer je getreiterd en getergd wordt komt dit vroeger of later tevoorschijn. 

Het gif wordt werkzaam. Er wordt aan je geknaagd, gevreten aan de wortels van je bestaan. Voor je het weet  "ga je los", ben je "los van God". Precies de bedoeling van deze destructieve krachten die van buiten op mij afkwamen. Mijzelf verliezen dàt is de bedoeling. 

Wàt te doen. Flink zijn? Zwijgen? Gelatenheid? Het stil ondergaan en maar veel bidden en mediteren en hopen op betere tijden? Krampachtig proberen mijn innerlijke vrede en rust te bewaren door uiterlijk stil te zijn en mijn mond te houden? En wàt dan te doen wanneer het ook anderen treft?? Het maar laten gebeuren? 

Misschien zo: Natuurlijk kàn en mag ik niet altijd zwijgend alles maar over me heen laten gaan. Er is óók een : "Tot hiertoe en niet verder". Deze krachten zijn er. En ze zullen steeds krachtiger worden. En altijd denk ik, zullen ze door en in een andere mens zichtbaar worden. Omdat iedere mens in de greep kan komen van zulke krachten. Slachtoffer daarvan kan worden. En nóóit, nóóit uit het oog verliezen dat het ook jou, ook mij kan treffen. Ik bedoel hier : reken ermee dat jijzelf in het verkeerde, destructieve kamp kan komen. Een strijder aan de "verkeerde kant" kan worden. 

Stabiel blijven innerlijk in deze oorlog doe ik niet door me angstig af te wenden van deze krachten. Het kàn niet. Het is overal om ons. "Terug meppen"... dan duikel in de val die voor mij gelegd was. 

Innerlijk stabiel blijven doe ik, kan ik alleen door Christus. Niet rekenen op mijn eigen kunnen met stoere praat, grote mond. Het betekent niet de uiterlijke aanvallen negeren. Integendeel. We zijn aardemens en als aardemens zal ik er toch een antwoord, een reactie op moeten vinden. Maar vanuit het "midden", vanuit het hart.

 Bewaak het hart. Versterk de Christus in je. Daartoe zijn niet vrome praatjes behulpzaam. Integendeel. Ervaar vol de strijd in je hart. Dààr wordt de slag geslagen. Wanneer je dat bemerkt gaat het erom welke kant je kiest. Denk vooral niet dat jij ontkomt. Kijk ook niet (teveel) naar de "pestkop". Maar zie in het eigen hart. Teveel naar de treiterkop kijken maakt dat je niet bemerkt wat in het eigen hart zich afspeelt. Dàt is de grootste truc. 

Het slagveld ligt niet buiten mij. Niet tussen mijn "vijand", mijn vijandige medemens en mij. Het slagveld is in mijn hart en dààr valt de beslissing die alleen ikzelf kan nemen. Dààr alleen is ook de overwinning te behalen!! De beslissing vanuit wèlke kracht te reageren.