Onze namen opgeschreven?

 Lukas 10 is interessant in deze rij als 7e perikoop. Hier gaat de weg naar buiten.

Nu zie ik... Nu hoor ik en nù kan ik spreken... Maar de grote vraag is : wat doe ik ermee?

Je zou je kunnen voorstellen dat wie op deze wijze in aanraking is geweest met Christus, genezen is door Hem ook goed ziet, goed hoort, goed spreekt. 

Lukas 10 vertelt "in het midden"  het verhaal over de Barmhartige Samaritaan. 

Het is interessant na te zoeken wat een Leviet nu eigenlijk was. Misschien wat kort door de bocht : hij was een knechtje van de priester. Twee fijne jongens hier. Dienaren van God... Liever geen vuile handen of zo. Beetje vroom in de de Tempel hun plichten vervullen. Ach ja, plichten vervullen kàn zonder "het hart". Nou laat maar lopen die twee. Dààr heb je helemaal niets aan.

De Samaritaan... Samaritanen "hoorden er niet bij". Niet in de Tempel. Het blijkt dat ze na de ballingschap niet toegelaten zijn tot de Tempel. De reden is me nu nog niet duidelijk. 

Grappig wel hier dat Samaria in het midden ligt tussen Galilea in het noorden en Judea in het zuiden. Dat is géén toeval. 

De Tempel in Jeruzalem. De Samaritanen bouwen hun eigen Tempel dan maar en doen "hun eigen ding". Ja, dat krijg je ervan wanneer je mensen "opzij duwt". 

Begrijpelijk wel dat juist die Samaritaan hulp biedt. En daar zelfs naar onze begrippen heel ver in gaat. Hij lijkt ècht met "hart en ziel" zijn naaste te helpen. Hij "trekt zijn beurs" en komt zèlfs op de terugweg nog weer langs.  Op zijn ezel he. Niet in zijn auto.

De Samaritaan ziet wat nodig is. Hij hoort en spreekt vast en zeker de juiste troostwoorden. Hij gebruikt zijn zintuigen  en weet daardoor de juiste hulp te bieden. Zijn ogen en oren zijn werkelijk open doordat het hart open is. En dan vindt hij de juiste daad en de juiste woorden. 

Hij doet niet zijn "plicht" ... Dàt waren die 2 uit de Tempel. Die kenden alleen maar hun plichten en wat daarbuiten viel zagen ze niet, hoorden ze niet en dùs hadden ze ook niet het "juiste" (ant)woord en lieten de handen op de rug. Wat ik niet zie is er niet... Wegwezen!! Doof en stom.

De Tempel. 

Nu, wanneer in het gedeelte daarvoor verteld wordt over de 72 die terugkeerden en "wonderen" hadden verricht waar ze helemaal vol van waren reageert de Heer met (18-20) dat ze zich niet moeten verheugen over al deze dingen. "Maar verheug u dat uw namen staan opgeschreven in de hemel!"

Een domper op de feestvreugde? Nee! Lees maar verder tot vers 25!! Adembenemend! Dààr gaat het allemaal om. En dit geldt ook voor onze barmhartige Samaritaan met het hart op de juiste plaats en luisterend naar het geweten.En dùs geldt het ieder van ons!