Licht in de duisternis.

Het meest verrassende en onthutsende is voor mij toch de waarheid die in het Evangelie van Johannes te vinden is. Johannes 1. " Het Licht schijnt in de duisternis maar de duisternis heeft het niet begrepen". Misschien kan je hier ook schrijven "gegrepen".

Denkend aan de afgelopen jaren  tot nu kan ik verbaasd zijn over het ongeloof van een ander. Het ongeloof dat iemand ànders kan reageren dan deze persoon zèlf verwacht of doet. Waar ik openlijk was over wat ik waarnam, hoe ik dingen beleefde enzovoort kwam ongeloof me tegemoet. Nu, dat kan nog.

Maar het wordt nóg anders wanneer het gaat om "oneerlijkheid", om een onzuivere omgang met jou. Je geeft aan het spel door te hebben. Je hoopt dat de ander bijdraait. "Sorry" zal zeggen. Dan zou het klaar zijn geweest. Iedereen maakt wel eens een "uitglijder".

Er lijkt gedacht te worden dat je bluft. Dat kan dan blijken uit het vervolg. Je ziet het "weggezogen" worden van de ander in een draaikolk van leugenachtigheid, draaierijen enzovoort. 

Dàt is nu voor mij toch een uiting van dat de duisternis het licht niet ziet. 

Niet dat ik het Licht was. Maar ik speelde eerlijk spel. Was open. Dat is toch een uiting van "licht". "De duisternis kon het niet opnemen". 

Een licht op mijn pad. 

Al het "goede" in deze wereld wordt in twijfel getrokken. Handelt iemand integer dan zal er wel wat achter zitten. Wantrouwen alom. Je ziet het overal. Niet alleen in de politiek. Wanneer het jezelf treft is dat uiterst pijnlijk. Maar we weten : "Een knecht staat niet boven zijn Meester".