"Heiligheid" nastreven, màg dat??

 In het streven naar "heiligheid" heb ik twee typen mensen ontdekt. Er zijn zeker meer maar mijn primitieve brein houdt het hier maar bij voor nu.

Er zijn mensen die denken dat het een teken van trots en hoogmoed is wanneer hij /zij zou zeggen hiernaar te streven. Dus heel nederig streven zij hier bewust niet naar. Genoegen nemend met een beetje fatsoen en hier en daar goed doen wanneer het zo uitkomt. (Héél zwart /wit).

Er zijn mensen die niet leuteren over streven naar heiligheid (hooguit tegenover een priester in een vertrouwelijk gesprek) maar met vallen en opstaan, strompelend, mank, met butsen en builen hun weg gaan.... Niets om trots op te zijn dus spreken over een "streven naar heiligheid". Hoongelach zal je deel zijn.

God alléén ziet wat is in het hart van de mens. In feite kan iedereen streven naar "heiligheid". Rijk of arm. Gezond of ziek. "Gezien" of "niet gezien". Vereerd of verguisd. Zwart of wit. Ieder mens kàn ongezien hier naar streven. Aan de buitenkant valt dat niet af te lezen. 

Wààr ik ook naar streef één ding heb ik wel opgemerkt in mijn leven. Iets dat van levensbelang is gebleken.

Mijn woorden moeten gedekt worden door mijn daden. Steeds meer. Het is een proces van vallen en opstaan. Mooie praatjes alléén... Dàt zien we al veel te veel om ons heen en we zien ook heel schrijnend en pijnlijk de gevolgen hiervan. 

Wanneer ouder wordend misschien, die twee elkaar kùnnen gaan naderen... mijn handelen steeds meer overeen gaat komen met mijn spreken en omgekeerd, dan gebeurt héél, héél geleidelijk.. bijna ongemerkt iets anders. Uit mijn spreken komen mijn daden voort. Een soort geboorteproces. Het is onontkoombaar. Steeds meer kan je in jezelf een pijnlijke kloof ervaren wanneer dat (nog) niet zo is. Een kloof die overbrugd wil worden. Op de één of andere manier. 

Misschien, héél misschien heeft déze "wil" iets van doen met het streven naar "heiligheid", heilig-wording, naar heelwording, naar ge-zon-dheid. 

Wat later nu: 

Natuurlijk komt mijn spreken voort uit hoe ik denk. Of niet denk. Gewoon nadenken op mijn stoel of wandelend als aarde-mens. Toch kan je op een moment merken wanneer je lang met de Antroposofie hebt proberen te leven dat het denken verandert. Mijn denken is wat inhoud betreft niet hetzelfde als twintigjarige toen ik een Heilssoldaat was. Dat is logisch. Stel je voor! Maar ook het denken als proces is veranderd. 

Maar wat ik óók aan mijzelf kan opmerken is dat het gevoelsleven geleidelijk een andere "kleur" heeft gekregen. En vervolgens beïnvloed dàt weer mijn handelen.

Ja, het één kan niet zonder het ander blijkt. Denken, voelen en willen. In het voelen wordt de afweging gemaakt uiteindelijk... Wat doe ik wèl of juist niet (meer). Ik denk dat het de stem van het geweten is die meer en meer bepalend wordt. De stem in het hart. Het zijn processen die misschien wel versneld worden of kùnnen worden door zware crises.

Wilde paarden-meditatie 🧘‍♂️ 

Doe ik niets passief of negatief dan ontstaat "stuwing". Ik moet reageren op de één of andere manier. En dat hangt met bewustzijn samen. Bewust niet-handelen is niet beter of slechter dan bewust actief worden. Het slaperig, onverschillig me mee laten slepen in een  "wel of niet" dat kan eigenlijk niet. Wakker worden en blijven... dàt is de weg naar heel-wording, naar heiliging. 

Zoiets misschien.