De blinde en de stomme

 Wanneer je deze twee perikopen na elkaar leest valt op :

De blinde roept en spreekt! Zoon David's. En wordt ziende.

De stomme die wèl ziet gaat spreken. Wàt zal hij spreken??

En let eens op de "omstanders" in de twee perikopen. Hoe verschillend, zo voelt het voor mij bij de blinde en bij de stomme. Hoe anders....

Eerst ziende worden, wèrkelijk ziende. Dan kan het "Zoon David's" misschien worden tot "Zoon God's". En ja, dan ontstaat er een gehéél andere sfeer die weerspiegelt wordt in/door de "omstanders".

En nu is het avond en ik lees nogmaals nu alleen over de stomme die gaat spreken. Leuk is dat ik dan iedere keer weer een schijnbaar kleine ontdekking doe. Vermoedelijk óók een ontdekking die velen voor mij door de eeuwen heen  al hebben gedaan. Fascinerend toch!! 

De vreugde zit 'm vooral in het zèlf ontdekken. Het is mooi te lezen bij anderen wat zij hebben ontdekt. Maar mijn hart maakt altijd een soort sprongetje wanneer ikzelf na vele malen lezen toch weer iets nieuws vind.

En zo las ik nu het verhaal over de stomme zo dat hem eerst de oren werden geopend. Opeens dringt het ècht door : Ah ja, natuurlijk. Eerst moet je "horen" voor je kunt spreken. Is bij het kleine kind ook zo.

En dan bedenk ik hoe mooi die overgang wordt gemaakt in de 5e en 6e perikoop. Eerst zien. Het gezicht. Wat buiten mij is kan ik "ziende" opnemen. De 6e perikoop maakt nog heel even diezelfde beweging. De oren kunnen "horen" en dan wordt de tong losgemaakt zodat wat eerder opgenomen is door het horen zich weer kan "uiten".

Wat buiten mij is moet ik opnemen of "innen" en verwerken/verteren. Vervolgens kan het weer geheel nieuw verschijnen!!! Wat ik ontvangen heb mag ik weer wegschenken. Misschien wel iets als een eeuwige kringloop. Een sterven en weer opstaan. De indrukken door ogen en oren "sterven" in mij en dragen vrucht... vroeger of later.

Opwindend toch??!!