Blind, doof en stom nog anders bekeken.

 We lazen de afgelopen weken over de genezingen van de blinde, de doof/stomme.

Wanneer ik daar nu heel gewoon vanuit (mijn) de dagelijkse praktijk, het dagelijks leven naar kijk.

We zijn niet blind maar verblind. En alleen wijzelf kunnen daar iets tegen doen.

De doof/stomme. Doof voor het lijden van de ander maakt dat ik niet kan "spreken". Oost-Indisch doof zijn heel velen van ons. In dàt geval zal ik zelf mijn "oren" moeten openen.

De hulp van een geneesheer inroepen waar ikzelf aan de slag moet is krom. Wachten op de hulp van een ander waar ikzelf hulp zou moeten bieden, aan mijzelf èn aan mijn medemens is krom. Soms of eigenlijk heel vaak zouden we eerst maar aan "zelfhulp" moeten doen door dienstbaar te worden aan onze medemens.

We zijn ziende blind, 

Horende doof, 

En we kletsen een ander de oren van het hoofd met onze "wijsheden"... 

En kan het alles niets anders zijn dan onwil?? Anders zouden we het toch wel anders doen?? Zo moeilijk is het "gewone christelijke" leven nu toch ook weer niet?? Dit is toch niet teveel verlangen, verwachten of hopen van elkaar??? Wàt is het zogenaamde christelijke leven anders dan zuivere, oprechte medemenselijkheid???