"Volkstaal" of de taal van "het volk".

 

Volgens mij hoeft het niet hetzelfde te betekenen :

De Volkstaal

of 

De taal van het volk. 

Het zijn twee verschillende zaken denk ik toch. 

* 

Veel dingen zijn vertaald in een Volkstaal. Zoals bijvoorbeeld de Bijbel. Of een Liturgie. De Bijbel in welke taal dan ook. Of de Bhagavad Gita.

*

Eén probleem is vind ik dat het vaak in zo gewoon mogelijke taal geschreven wordt. Men denkt dat het dan pas mogelijk is bijvoorbeeld de Bijbel te begrijpen.

*

Echter zulke vertalingen werken versluierend. Werkelijk als een sluier. Men dekt het wezenlijke toe. Vaak toch al wat bedekt doordat het een vertaling is.

*

Men onderschat daarmee de "openbaringskracht" van het woord. Voor wie het begrijpt de openbaringskracht van het "Woord".

*

Tegelijk ontneemt men de mens het leren van een ànder luisteren èn een ander horen. Zèlfs van een "iets anders" horen Daarmee ontneemt men de mens ook de mogelijkheid tot een "nieuw" ervaren en een "nieuw" beleven,tot nieuwe ervaringen! Zo je wilt een "hoger" beleven en ervaren.

*

Àlles moet naar "omlaag getrokken" worden zo lijkt om een opwaartse beweging te vermijden. Het "verheffen van de Ziel" lijkt een schande te zijn, een soort schaamte volle of zelfs kinderachtige bezigheid.

*

Dit is denk ik typisch déze, onze tijd. We zullen nù uit eigen beweging en kracht de weg "naar boven" moeten vinden. Ons weer open moeten dùrven stellen voor het Heilige. Zonder schaamte en zonder terughoudendheid.

*

Dit is het ene probleem. Hoe gebruiken we de Volkstaal bij vertalingen van Heilige teksten. Hoe leren we de ziel weer te verheffen.

** 

Minstens zo'n groot probleem is hoe, terwijl we spreken over het Heilige of proberen te leven vanuit het Heilige (niet àls een Heilige!) plat gezegd de taal van "het volk" te spreken. In woord, in gebaar. Van binnenuit. Niet bedacht, niet een onnatuurlijk maniertje. 

Dààr valt nog een wereld te winnen. 😉

* * *