Het snijdt hout of het snijdt géén hout.

 Driekoningentaart. 

 Het lijkt dat we vaak wanneer we een vraag hebben die vraag niet rechtstreeks moeten stellen. Dat is als een betonblok gooien op het spoor waar gewoonlijk een trein rijdt. 

 De vraag moet "rijpen". Wanneer de vraag "rijp" is vind ik  tegelijk het antwoord.

*

Misschien kan je ook hierbij denken aan Parzival. De vraag die heel zeker al als kiem in hem leefde was nog niet zo rijp dat ie al kon worden gesteld. Misschien, maar ik fantaseer nu zomaar wat, zou je kunnen denken dat Parzival de boom was waar de vrucht aan moest groeien. Eerst nog de nodige stormen meemaken waardoor "de boom", Parzival steviger "geworteld" raakte.

* 

Misschien is het snelle antwoord op een vraag als een vrucht zonder boom. Het hangt in de lucht en weg is ie, meegenomen door een briesje. Is dat niet als de ranken die zijn afgesneden van de wijnstok? Niets waard. 

* 

Waarschijnlijk wordt ieder mens geboren met in zich heel veel vragen die gedurende het leven langzaam rijpen (moeten). Te vroeg antwoorden willen (afdwingen) smoort de vrucht in de kiem. 

En ook

 : 

Het zijn mijn vragen waar ik antwoorden op moet vinden. Een ander kan de klus niet voor mij klaren. Daarbij komt wel iets kijken. Er moet ook de bereidheid of de moed zijn een eenmaal gevonden antwoord te aanvaarden. Het lijkt ook dat door de aanvaarding de "zekerheid" groeit. Het zijn allemaal langzame processen in jezelf. 

* 

Geduld, geduld, geduld. 

Wie dat niet heeft zal nooit "vruchtdragen", geen enkel antwoord vinden dat hout snijdt. 

Het lijkt een beetje op de boon verstopt in de Driekoningentaart op 6 januari. Wie het stuk met de boon treft is voor één dag koning. 

Boon voor boon....en iedere keer weer een jaar wachten en hopen... 😂

* * *