"Misschien" ... een poging.

 Wat ik met pijn bemerk soms is dat in dit leven "oude" geestverwanten elkaar niet (h)erkennen àls geestverwant. En zo kan het lijken dat een Beweging als los zand aan elkaar blijft hangen en zichzelf krachteloos maakt.

Het gaat mij niet eens om het herkennen van elkaar uit vorige levens als jij was "die en die". Dat is minder belangrijk. Het persoonlijke doet er niet veel toe. Maar veel meer het : "Wij staan voor hetzelfde. Wij streven hetzelfde na en jij doet dat net zo serieus als ik". Zoiets.

Hoe komt dat? Hoe zou dat kùnnen komen? Misschien omdat ik alleen in het eigen hart kan kijken en wéét. De ander zie en ervaar ik "van buitenaf". En de meesten van ons leven (onbewust) met en vanuit vooroordelen.

"Open hart" 

 Bijvoorbeeld : een ware Rozenkruiser daar hebben we onbewust een bepaalde voorstelling bij. Een ander die "niet past" bij of in déze voorstelling zullen we niet herkennen als geestverwant. Er gaan geen belletjes rinkelen.

Misschien óók doordat we teveel leven vanuit gevoelens van sympathie èn antipathie. Dat legt een dikke sluier over wie we voor ons hebben. In goede en in slechte zin. Het krijgt dan iets chaotisch en onduidelijks. 

Kortom : misschien komt het doordat vaak, te vaak toch nog, al deze dingen iets theoretisch blijven. Oordelen en vooroordelen komen uit het hoofd. Het is het "dode" denken. En dit denken is als een "beslagen glaswand" tussen mij en mijn geestverwant die ik niet herken en dùs niet èrken.

Waarom blijven deze dingen te vaak en te veel slechts theorie? Misschien uit angst en vrees voor "de geest"?!

 En zo zetten wij onszelf "buitenspel". Niet als individu maar meer wat "de zaak" aangaat. dàt waar we voor willen/moeten staan. Want we kunnen toch allemaal bedenken dat daar waar ik niet mijn medestrijders, mijn wàre geestverwanten (h)èrken is versplintering. Een leger zonder "slagorde".

  Zó'n leger is héél gemakkelijk te verslaan door een beter geordend leger!! 

Nubische huurlingen circa 2000BC. 
(Gevonden in een tombe )