De Brug...

 

Een verzuchting die je wel hoort is dat in we in het leven geen enkele zekerheid hebben behalve dat we dood gaan.

Wat arm zijn we wanneer dat onze of mijn énige zekerheid is. Maar voor mij klopt het ook niet helemaal.

Wààr is dat ik dood ga. Maar zo'n verzuchting helpt niet veel verder. Heeft al iets dodelijks in zich. 

Voor mij is de dood het meest onzekere in het leven. Niet omdat ik betwijfel dat ik dit fysieke lichaam ook weer een keertje zal verlaten met een groot "dankjewel"!! Maar wat ik niet weet is het moment waarop. Vandaag of over 10 of 20 jaar...

En déze onzekerheid is heel heilzaam! Het dwingt me dit "uit te houden". Er zit niets anders op!! Maar hoe bewuster ik het doe, hoe bewuster ik met déze onzekerheid leef die ik alleen maar kan aanvaarden hoe sterker ik word in het aanvaarden van àlle onzekerheden van dit leven waar ik natuurlijk óók mee te maken heb. 

Misschien heeft dit ook iets van doen met dat waar men soms over spreekt : het leven als inwijding(sweg)? Een "inwijding"  voltrekt zich niet (alleen) in mijn meditatiekamertje. Niet (alleen) door de momenten waarop ik me terugtrek. Doorslaggevend is het "hoe". Het hoe van mijn héle leven.

Het ene kan ik niet los ervaren van het andere. Op de één of andere manier moet mijn leven een "eenheid" vormen. Een geheel. Ik kan het niet "versnipperen" in allerlei tijden of momenten van de dag. Maar net zomin kan ik dat met mijn verleden of met de toekomst.

Wanneer ik zover ben gekomen is er geen spijt over het verleden. Is er geen angst voor de toekomst. Kan ik "ja" zeggen tegen het nù.

Het verleden was nodig om de/een toekomst voor te bereiden. Het nù is de brug tùssen dit verleden en een (onbekende) toekomst. In het nù "ben ik". Daar is geen plaats voor spijt of voor angst. "Ik ben".