Een Omhelzing...

 De laatste weken komt er telkens een vraag naar boven. Waarom een onwil, een angst tot overgave te komen? Al meer dan vijftien jaar heb ik gezocht naar wat die "overgave" is en waar de weerstand en angst vandaan komen. In mijzelf vooral. 

Nu hangt het ervan over welke "overgave" je het hebt. Overgave aan wat of aan wie. 

Nu heb ik ontdekt door schade en schande dat een overgave aan iets wat niet okay is héél gemakkelijk gaat. Bijna ongemerkt kan je in een verslaving glijden. Dat kan een ernstige verslaving zijn  of een "kleine" dagdagelijkse. Of ook een bepaalde manier van gedrag, van reageren. Een wijze van lezen ook. Lees ik de aaneengeregen letters en dat is het dan....

Verslaafd zijn we aan onze gewoontes. Door de verslaving merken we ze ook nauwelijks op. Iedere verslaving heeft iets bewustzijnsvernauwend. Mede daardoor kan het lang duren voor we het kunnen (h)erkennen. Toch begint hiermee onze weg. Iedere weg. Erkennen dat iets anders dan ikzelf het "roer in handen" heeft.

Heilige Franciscus. 
Huwelijk met
"Vrouwe Armoede".

Dàn na deze pijnlijke erkenning willen we het roer omgooien. Maar dat is toch nog niet de "overgave". Het is een soort "tussenstadium". Ikzelf neem het roer in handen. "Kapitein op je eigen schip" zeggen we wel. Dat kan dan ook weer worden : "Baas in eigen huis" en "Baas in eigen buik". Dat laatste ruim genomen!

Je kàn nog een volgende stap zetten. Overgave aan iets Hogers. Ik geef het nu even geen naam. Misschien voor het gemak toch maar: God.

Overgave aan God (b)lijkt veel moeilijker dan aan welk "werelds genot" ook!! De hele wereld geeft zich over aan "de wereld". Liever de onzekerheid van deze ons bekende wereld dan aan een (onbekende) God.

Nu is het kromme aan deze redenering dat we juist door overgave aan de wereld we ons overgeven aan een onbekende en onberekenbare god. Ja, rekenen kan hij wel maar je weet nooit wat uiteindelijk de prijs zal worden.

We hebben nauwelijks angst voor het "lagere", voor de lagere goden. We omhelzen deze. We geven ze tegen beter weten in ons vertrouwen.

Dat wat "hoger" is, God verwerpen we. Deze stelt (te) hoge eisen en uiteindelijk moet je ook maar afwachten waarop het allemaal uitloopt. Liever zonder inspanning in de onzekerheid van de "lagere goden". "Of je nu door de hond of de kat gebeten wordt". Oh, oh, oh. Iets als partijpolitiek. Het maakt uiteindelijk allemaal toch niets uit. Zo denken we. Er zijn heel velen die "van twee walletjes eten".. Maar die laat ik maar buiten beschouwing. Breek me de bek niet open!! 

Toch kan ik uit ervaring vertellen dat het wèl uitmaakt. En het bewijs is wat mij betreft geleverd.

Stel ik zou niets tegen de "wereldse" weg hebben. Ook die kan ik "fatsoenlijk" gaan. Toch? En beide wegen lijken éven onzeker zo op het eerste gezicht. Waarom dan moeite doen en me overgeven aan iets hogers, aan God?

Nu, dààr heb ik mijn eigen ontdekkingen gedaan. Niet (meer) van horen zeggen. Dàt was het ook niet en bewijst niets. Alleen eigen ervaring overtuigt.

Kent "de wereld" èchte vreugde? Niet een oppervlakkig blij zijn met m'n nieuwe auto waarmee ik fijn de buren de ogen kan uitsteken. Egoïsme en jaloezie opwekken omdat ik heb wat die ander niet heeft en die stikt in z'n jaloezie en moet dan vervolgens óók weer... Dat is zèlfs geen oppervlakkige blijheid meer maar wel iets wat je overal in het groot en klein de gezondheid van de mens ziet aantasten. En daarmee de gezondheid van het (sociale) milieu, de natuur enzovoort.

Ware vreugde is de vreugde van het "niets" dat tegelijk "alles" is. Het niets hebben en daardoor alles hebben. Lege handen, een vol hart. Het is het (geleidelijk) dùrven loslaten van een schijnzekerheid die vreugdeloos is. Overgave aan de ware Vreugde die er ook is als het stormt. Die er zèlfs kan zijn wanneer je wankelt. Misschien zèlfs wanneer je plat op je bek gaat. Want ook dàn kan je inkeren in het hart waar deze Vreugde als grondtoon altijd al aanwezig was!!! 

Nu, dat is voor mij hèt bewijs dat overgave aan het Hogere in wezen onze weg is. Een vreugdeloze weg van het voortdurend najagen van vergankelijke dingen zal blijken uiteindelijk een weg te zijn die we moeten verlaten. Doen we dit niet uit vrije wil dan zal het iets zijn dat ons zal "overkomen".